جنس خويش

دنبال كسي مي‌گشتم،
 از جنس و قواره خودم. كه، زندگيم يك‌نواخت و تكراري شده بود
شاید یکی غیر از خودم می‌تونست از وضع نجاتم بده
شایدنجاتم بده از منه بي حوصله و شاكي
شاكي! اما شاكي‌ها.
 نه از اين شاكي‌هاي معمولي كه،
بشه با زير ميزي و زد و بند موضوع را ماسمالي‌زيشن كرد
بعد عمري تازه فهميدم خودم حوصله‌ام از خودم و ادا اطفارهام سر رفته.
تازه داشتم دنبال يكي مثل خودم هم مي‌گشتم
كسي مي‌خواستم از جنس خويش
كه از خود ملول شده بودم
تا تو چه فهم كني
كه ازخود ملول شده بودم

خونه

از شمال به جنوب مدرس مي آمدم
نگاهم به خطوط سفيد مسير بود و ذهنم در ناكجا
سعي داشتم بهونه‌اي براي خونه اومدن پيدا كنم. اما نبود. از دور در خونه رو برانداز كردم
.....
هيچ حسي منو به اون‌جا نمی‌خوند
دوباره رفتم باز برگشتم. انگار چيزي شده كه ازش خبر ندارم؟
براي بار دوم به در خونه رسيدم. پارك كردم ماشين را خاموش كردم و دوباره و ماشين را روشن كردم
....
اين بار همت غرب. چمران شمال. نگاهم در آینه به پسه مردمك رفت و تصوير خالي قلبم را ديدم
چرا هيچ كس درون قلبم نيست؟
مگر دل، جاي دلبر نيست ؟
مگه مي‌شه اسمش دل باشه وعشق نداشته باشه؟
قلبي به اندازه يك مشت
وسيله پمپاژ خونه به همه بدن. چه تعريف سرد و چندش آوري از سلطان عشق
چقدر بد. براي ورود به امن ترين نقطه صميمیت دليلي نباشه

سلام نیمه

خواب دیدم.
در خواب من، من و تو یکی بودیم.
جفت، زن و مرد.
دوست و همزاد.
یکدل و یک‌زبان و یک رنگ.
عطر تنت هم عطر تن من بود و موهایت در پیشانی می‌رقصید و من
ذوق می‌کردم

در خواب من، همیشه با هم بودیم.
از زندگی های کهن تا زندگی‌های آینده
من خواب دیدم.
خوابی بغض آلود و گرم که من و تو یکی هستیم

صبح چشم که باز کردم سرشار از عشق تو بودم. حتی عطرتنت همراهم بود! چه زیبا بود؟!
تا تجربة پیراهنت، یادم هست
گرمای نگاهت و حس حضوری که شبیه هیچکس نیست و فقط خاص تواست. و من که چطور بی‌تو هزاره‌هاست آواره‌آم
هزارسالة اول عهد کردم فکرت از سر به در کنم
حتی به‌یادآوری‌ت وقت مرگ
یا این‌که برگشتم تا پیدات کنم
یاد سرخ و گلگون عشق
عشقی پر از فراق و جان دادن
این را که تو را در مرگ به‌خاطر آوردم و باید پیدایت کنم
مدت‌هاست قسم خوردم اینطور پی یافتنت خود را آواره کوچه و بیابان نکنم
عهد کردم معمولی و مثل همه فقط به عشقی ساده و زمینی اندیشه کنم
وه که به جنون می‌کشدم این خیال تو
یاد حضورت هنوز در پستوی جانم
و انرژی عشقت
زیر پوست تنم بالا و پایین می‌کند.
دلم‌ می‌خواست دوباره بخوابم.
که نه.
کاش باقی عمر در خواب روم و تو در کنارم باشی
خدایا این چه خیال حزینی‌ست که به‌جانم ریختی؟
موهایم سفید شد
مثل دندان‌ها
هزارسال
هزار بار از هزار نگاه بی‌تو گریختم
چشم ز خود بستم
با غیر ننشستم
کجایی؟
نکند عشق از یادت رفته باشد؟
نکند دل به گیسوی تازه عروسی بسته باشی؟
نکند عهد الست از دست گشودی و دستی دیگرگرفتی؟
نکند چشمت بر زنی اوفتاده؟
نکند بر پیرهنی رقصیده؟
نکند بر چشمی جادویی نگاه کرده باشی
نکند خواب زنی تو را برده باشد
نکند، نکند، نکندها را چه کنم؟
نکند خواب جادو تورا برده؟
نکند عهدمان از یاد بردی؟
نکند مرا فراموش کردی؟
نکند سراب باشی؟
نکند در راه نباشی؟
نکند مرا از یاد بردی و
این سفربی تو به انتها رسد؟
فقط
یکبار دیگر
به خوابم بیا
دستم بگیر و با خود ببر

چهره ي آبي عشق

سر خودم را گول مي‌مالم، بزرگ شدم! ولي هنوز همون دختر بچه ي شانزده ساله ام كه
از آرتيست بازي و عاشق زير پنجره خوشم مياد
وسط زمين و آسمون در چاه عميق هم كه معلق باشم كافيه يكي از اون بالا صدا بزنه
آهاي ديوونه. فكر نمي‌كنم به دقيقه بكشه كه رو بال ابرهام
خدايا من كه آنقدر زودي دلم خوش مي‌شه و آسمون روحم بارونی. چرا مي‌ذاري توي خشكی بپژمرم؟
يك تيكه ابر باروني كه نمش به پوستن بخوره و تو حس كنم
هستم!!!!!!!!!!ا