كالسكه

سلامي به طعم خوش آشنايي
از بچگي يادم دادند به اسرار مگو كار نداشته باشم ؟ اول , امام زمان , كي قراره بياد؟
دوم , سن خانم ها كه به سنه و سال چنده؟ا

خاطرات كودكي من از خاطرات تو قطعا صفحاتش زرد تر و در پسش غباري است به وسعت آرزوهاي يك ريالي

وقتي بچه بودم , فوتينا مد روز بود , بسته اي يك ريال

شانسي هم اگر شانسي , داشتي داخلش پيدا مي كردي كه البته بيشتر پوچ بود
ولي هيجانش خوب بود , بعد فوت كردن فوتينا به سرو روي هم كلاسي ها ( فوتينا = آرد نخودچي نرم مخلوط با خاكه قند . در بسته هاي كوچيك پلاستيكي و يك ني كوچيك هم داشت

صداي مرضيه و دلكش در خانه بود و نور گرم بي دود , آفتاب زمستان بر گلهاي قالي و كاسه لعابي شير صبحانه , روي بخاري نفتي كه معمولا , سر ميرفت .

كوزه ترشي هاي مادر جان در انبار و دزدانه خوردن هاي ترشي بادمجان

ديوار گلخانه , شمعداني ها كه از سرما در آنجا خوابيده بودند

دزدي رب انار , از كوزه , يواشكي ! واي ...! چه مزه اي !! هميشه سه مي كردم . تمام مدت كه به سمت انبار مي رفتم , به خودم قول ميدادم فقط يك ليس , معيار يك ليس از (پايين كف دست بود تا نوك انگشت ها ) از اولي شروع مي شد به دومي تا پنجمي و آخر هم دهمي ..... و برعكس

ايكاش بيست تا انگشت داشتم . از دهنم نپرس كه از يك فرسخي تابلو مي شد. بيست و چهار ساعت اين سياهي لاكردار آثار جرم از زبونم نمي رفت و لال مي شدم . كمتر حرف مي زدم تا , سرقت بزرگ , برملا نشه .بعد ها فهميدم , خانم والده

مي فهميد و از خدا مي خواست : عمر رنگ رب انار از بيست و چهار ساعت به هفتاد و دو ساعت كش بياد . اين همه گفتم تا بگم چيزي كه باعث مي شه به دنبال مكاشفه باشي شايد همين ياد وخاطره دور مانده و گمشدگي هامان باشه ؟

ياد پسرهاي محل كه پشت كالسكه ها مفتي مي رفتند

خاطراتي به نوعي شبيه به هم به ما ياد آوري مي كنه ,كجا بوديم و كجا ايستاده ايم ؟

ساعات كلاس درس , خرج تخيل مي شد و كشف و شهود

فقط نمي دونم اين درس ها چطور به نتيجه مي رسيد ؟

این نيمكت هاي چوبي دراز بد قواره كه بدون استثنا ميخ داشت . شايد اگر نبودند سر كلاس خوابم هم مي برد
از اون طرف اگر عمرم رو حساب كنم , به زير زمين حوض خانه لاجوردي مي رسه

با صداي بنان , ياد پدر تازه میشه . مرضيه را مي خواند مادر هنوز

خودم هم كه اين وسط ها مونده ام سرگردون

كاش بچگي اين رو مي فهميدم و به جاي كلاس هاي اجباري , پيه تركه آلبالو رو به تن مي كشيديم و فقط بازي كرده بودم

هیس

تا حالا شده دلت بخواد چیزی بگی ولی پیداش نکنی ؟

یعنی گم که نشده،  طول موجم دری وری شده

فکر کنم هنگ کرده باشم ؟
 چرا که نه ؟

نمی دونم شاید هم واقعا حرفی برای گفتن نباشه و فقط من میل گفتن دارم ؟

مثل مواقعی که باید چیزی بگی ولی حرفی برای گفتن نداری

یا نباید بگی، عوضش یه عالمه حرف های گفتنی داری

بقول روباهه : همیشه یه پای بساط , لنگه !

شاید ذهنم طبق عادت می خواد وراجی کنه،  اما

دیگری من به سکوت یا شناوری در خلاء احتیاج داره ؟

بدبختی ! 
خودمون رو هم نمی شناسیم، دنبال معنای بودن می گردیم