ماه خدا اینا

اوخ ببخشید: راستی سلام
اون‌وقت هی به آدم میگن : بچه جان نماز بخون . کاران بد نکن خدا بدش می‌آد
از اون‌ورم که ایی آقا روسری می‌گفت: بچه، به تو چه خدا کجاهانی هس یا نیس
بعدم که همه‌اش عزا داری و محرمه . یا همه‌اش می‌خوان سر یکی رو ببرن میث اون ابراهیم که می‌خواست سر پسر بیچاره‌ش رو ببره،........ هان
تازشم تا اسم ایی امام ها می‌آد همه اشگ‌شون در می‌آد، همه قصه‌هاشم که آتیش و جهندم داره بعد تازه، ایی کیمیان می‌خواد من بچه مومن باشم.
خب من دلم می خواد الان رو که هستم زندگی کنم.

ولی اون می‌خواد من بد بخت
عقده ای معتاد بشم، دمه ترمینال بشینم و چرت بزنم و جنس بفروشم؟
آره؟
بی‌بی دیشبی می‌گفت ماه رمضون، ماه خداس یازده ماهش که مال شما نیس، حالا نمی‌شد اینم می‌بخشید و ما رو هی ایی‌طوری بیچاره نمی‌کردی؟
همه‌اش باهاس کاران سخت سخت بکنیم. چیزانی هم که دل‌مون می‌خواد نکنیم.
به‌جاش هی با مردم دعوا کنیم. عطر نزنیم و همه جاهان بوی بد بیاد
وقتایی که ایی کیمیان روزه می‌گیره، خودم حکومت نظامی می‌کنم و از اتاق در نمی‌آم
تازه بهش می‌گم خدا نخواسته که شما و همه اونای دیگه روزه بگیرید که با همه دعوا کنید خانوم
می‌گه:
من که واسته خدا روزه نمی‌گیرم!!
خدا این‌طوری گفته تا ما این طوری رشته‌های اراده‌مون رو که داره می‌میره و تموم می‌شه قوی کنیم.
گلی: خب ایی‌طوری که هی از گشنگی غش می‌کنه آدم.
- ندیدی این‌هایی که در روزه خواب‌شون می‌گیره؟ چون جسم می خوابه تا بدن انرژی
به مرکز انرژی‌های کیهانی بره و از اون‌جا انرژی بگیره. برای همین مردم موقع روزه رویا بین می‌شن و خواب‌هایی می‌بینند که تعبیر داره.
گلی: اه، مث یوفس؟
کلک اینا رو می‌گی که هی بری بخوابی منم فکر کنم رفتی انرژی بگیری؟ هان؟
خب ایی اراده به چه دردی می‌خوره وقتی که تو همه‌اش دعوا می‌کنی؟
تازشم من باهاس یواشکی چیز بخورم که یه وقتی تو دلت نخواد. از غذا هم که خبری نیست، من بیچاره هم چشمم کور باهاس ناهار مرور هفته بخورم. تو روزه‌ای یا من؟
تا وقت افطار که یهو می‌پری تو آشپزخونه وخودت و می‌کشی چون تو گرسنه‌ای !؟
بعد افطارم که دیگه حالش رو نداری خوش اخلاق باشی
تازه می‌شه شب تا تو آدم بشی
اون‌وقت شما کدوم اراده تون رو قوی کردین؟ اصلا به چه دردی می خوره این‌ها؟
-ببین بعضی وقت‌ها نمی تونم کاری رو که تصمیم می‌گیرم تا آخر انجام بدم
یا همین سیگار رو نمی تونم نکشم چون، اراده ام ضعیفه
با اراده ضعیف ما نه در زندگی شخصی و نه در اجتماع می‌تونیم موفق باشیم

و خیلی استفاده‌های مهمتر دیگه‌ای داره که تو حالا نمی‌فهمی
باشه برای بعد. ولی از طریق همین رشته‌هاست که آرزوهای ما برآورده می‌شه. خدا هم با اراده جهان را آفرید
گلی : خب نمی‌شه تونم اراده کنی با کسی دعوا نکنی، چون تو قراره رشته‌هات رو قوی کنی به دیگرون چه ؟
وای، گفتم افطار یاد خوراکی افتادم. فقط عاشق این‌شم. چیه؟

عاشق، عشق که نباشیم.

بذار عاشق شکم‌مون باشیم.
یا نکنه باهاس گشنه از دنیا بریم؟
وای آش رشته با یه عالمه کشک و زعفیرون و نعناء داغ. بعد یه بقشاب زولبیا بامیه
بعد تخم مرغ عسلی و نون پنیر گردو خرما هم هست
وای خدا قربون
ایی ماه رمضونت برم با افطاراش و اراده‌اش
دو تا نون خامه ای گنده با یه لیوان چایی
وای اگه شله زردم باشه که دیگه چی می‌شه. اوه........ حلوا یادم رفت
.
.
.
وای، یه چی یادم افتاد. برگشتم که اونم بگم :
حلیم

ماه، منو خدا

وقتی به رمضان نزدیک می‌شیم. وقتی بهش می‌رسم. انگار سوئیچم زده می‌شه و می‌رم کانال دو
و عاشق این حالم
یکی از رمضان‌هایی که برای همیشه به یاد خواهم داشت، رمضانی بود که چیلک بودم. تنها. یک‌ماهی از آمدنم گذشته بود
خشم‌ها، یاس‌ها و همه آن‌چه که ازش به جنگل پناه برده بودم، بین باغبونی سخت در باغ که بعضی از شما به‌یاد دارید، بین خاک جنگل ریخته بود و
به خودم رسیده بودم. دیگه چیزی برای بلغور کردن ذهنم نبود. یک‌ماه برای خودم دل‌سوزونده و یک‌ماه زار زده بودم. مثل مراقبه‌است اون‌جا که به صفر می‌رسی و گفتگوی درونی یهو قطع می‌شه
ترجیح می‌دادم به‌جای گیر دادن به خودم، رهاش کنم و از سر راه خودم برم کنار
منم رفتم. من مونده بودم و خدا و اهل بیت، دیو سفید اینا
گو این‌که روزهای آخر کار داشت به‌جاهای باریک می‌کشید و ژانر فیلم از عرفانی به وحشت نزدیک می‌شد
تمام اتفاقات شبانه، صداهایی که می‌اومد، همه به‌نوعی باعث فرارم به تهران شد
اما حالم بینش چه‌قدر خوب بود. نماز برای باران
بارش باران و رقص من زیر باران
منی نبود که از چیزی ابا داشته یا خجالت بکشم
رشته‌های انرژی با روزه چنان مستحکم شده بود که توپ داغونم نمی‌کرد و هر لحظه نزدیک خدا بودم
خدایا رمضانی دیگه رسید، از حضورت، منو خالی نذار
سفره‌های مهر را خالی نذار
دل‌های مشتاق را بی‌تاب نکن
ای خدا خود را زما پنهان نکن
ای خدا بیمار را تنها نذار
ای خدا در بندر را از یاد مبر
فرزندان ایران در اسارت، به حقارت نشسته اند
پروردگارا فرزندان ایران را رهایی بخش
خدایا خودخواهی، قضاوت، متی‌ت، پستی، دروغ، لقمة حرام
چشم به انتظار بر در نذار
خداوند این رمضان را معراج‌مان کن
سفره‌ام خالی و خودم تنهام. خدایا هیچ کس را این‌چنین تنها نذار

غم مخور

بعضی چیزها مثل شراب به زمان احتیاج داره. یا مثل مسافر که به طی مسیر
حتا بعضی رفته‌ها که مجبور به بازگشتند
بعضی نیامده‌ها، که محکوم به آمدن. اسمش نمی‌دونم چیه. سختش نکن که بشه سرنوشت
چون این حتا شامل حال ترشی لیته هم می‌شه که باید بمونه تا جا بیفته
صبح کتاب حافظ را خیلی اتفاقی و بعد از چندین ده‌هزار سال باز کردم گفت:
یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور
خوشم اومد دلم خواست مثل بچة آدم و قشنگ بخونمش
خواندم. با همه حضور و توجه هم خواندم. تا امروز که از عمرم گذشته این دومین باری است که دیوان خواجه گشوده شده و این ابیات خود را نمایان کردن
دفعه قبل سی‌سال پیش بود و حالا بعد از سی سال کی قراره بیاد ؟
صبح اول هفته همگی سراسر نشاط و انگیزة حیات

هان مشو نومید
چون واقف نئی از سر غیب
باشد اندر پرده
بازی‌های پنهان
غم‌مخور
من‌که در اساس عالم به این ابیات اعتقاد
کامل دارم
پس ، غم مخور

سنبله خانم

یه روز از صبح نوبت خودمون می‌شه
ما آدم‌ها عادت داریم که همه رو شناسایی کنیم، تعریف و بعد گوشه‌ای بذاریم مثل برگة سرکلاس گوشة لپ‌مون برای زنگ تفریح
هر کی از راه می‌رسه، می‌خواد بشوره، پاک و منزه تعریفتت کنه و بندازه روی بند
اگر شناختش رو برای خودش نگه می‌داشت باز خوب بود. می‌آد و به زور می‌خواد بهت تلقین کنه، شناخته تو رو این‌جوری
حالا تو برو بالا ، بیا پایین، خودت رو بکوب به دیوار که بابا منو از کدوم پنجره این شکلی دیدی؟
اشکال من اینه که همه چیز رو گردن خودم می‌اندازم و از قول خودم نقل می‌کنم
خب اگر بخوام دائم بگم، فلانی این‌طوری کرد بعدم بذارم تو کاسه‌اش که یک کلمه از حرف‌هایم خونده نمی‌شه
این راز بزرگه
زن‌ها هم معمولا در خانه همین‌طور فرماندهی می‌کنند
یه جوری بهت تلقین می‌کنند که انگار خواست اون‌ها از بدو آفرینش خواست تو بده، فقط یادت رفته بود که دوباره به یاد آوردی
چی می‌شه اگه من بفهمم تو که تازه با چهارتا مطلب به من رسیدی نمی‌تونی منو بشناسی که خیلی منطقی‌ست
ولی ما حتا زیر بار این‌چیزها هم نمی‌خواهیم بریم
نمونه
خانم والده، امروز قدوم مبارکش رو گذاشته این‌جا و برام پماد آورده. با مخ رفتم تو در کابینت. بی‌شعور منه به این گندگی رو با 175 قد ندید، احمق
خلاصه، اومده پیشونی متورم. چشم تار، می‌گه:
می‌دونم چی می‌کشی. عین اون دفعه شدی که من شدم. خوب می‌شی
می‌گم سر من خورده. شما چه‌طور می‌فهمی من چطورمه الان؟ خب اصلا کی بهت گفته بود بیای که الان وارد مرحلة « سمبلی‌زی‌شن » شدی تا بگی هم دردی کامل و رضایت حاصل شد. نشون به اون نشونه که هیچی نیست
اما نوعی با تو رفتار می‌شه که می‌بینی، این‌ها چنان تو رو می‌شناسن که خودت هم به شک می‌افتی
خب چه کاریه
بذاریم هر کسی خودش خودش رو تعریف کنه
فکر کنم این‌طوری بهتر باشه
تا تعریف ناقص و نیم‌بند تو از من یا من از تویی که حتا شاید نه هنوز و نه تا هیچ وقت هم بیرون از این صفحات نبینمت هرگز

اندر، غروبات جمعه

وای چه‌قده ، مثل جناب خر سرکیفم
شاید اگر این عشقولانه‌ها بیرون بریزه
یه غروب این‌طور آتشین نمی‌شه که موسیقی‌ش کیهانی به‌نظر بیاد و احوالش
آسمانی
روی هوا که چه عرض کنم
نه خودمم
نه نیستم
نه می‌دونم درکدوم لایه از زمان مستقر شدم
موزیک انگار از تک تک سلول‌هام عبور می‌کنه و من چسبیده‌ام به تاق، کیف، آسمون
نمی‌دونم با چه چیز دیگری می‌شه به این حس رسید که خود انگیخته‌اش را بلد نیستم و مثل تقلبایی که جبرئیل می‌رسونه، باید یهو سرچشمه‌اش باز بشه
وای اگه بشه و حالیت نشه و اوخ
من‌که خوبم
خدا همه را خوب نگه‌داره. همه خوب هستند چون هستی هول محور خیر در گردشه
و حتما همه خوبن

خدایا بیچاره شدیم
گروهی گویند تو برعرشی
و گروهی بر فرش
کدامین سو به دنبالت بجوریم؟
این حال چقده منو به یاد شما می‌اندازه. شاید یکی از فوق‌العاده ترین تجربیات حضور شما باشه، اما چرا هر روز خدایی نمی‌کنی؟
من‌که انقده زود گول می‌خورم و با دوتا چشمک ستاره از اینو ر تا اون‌ور راه شیری می‌رم
خب بعدش.....................؟

نیازم همه ...؟

دم غروب جمعه‌است.
قلبم یه‌جور فشرده‌گی حس می‌کنه
نه درد
یه دلتنگی. دلتنگی، عاشقونه
از اون احوالی که انگاری تب داری، اما نداری. یا توهم تب داشتن
منم الان دچار همین جنس توهمم و یه‌جاییم داره می‌سوزه که بهتره برم اول قرص‌های قلبم رو بخورم و بعد بیام باقی اینو بنویسم
خب یه لیوان آب خنک خودش به‌تنهایی کلی حال می‌ده
بعضی چیزها رو اگر در بارة یکی از پسران حوا بشماری، آخرش خودت می‌گی: مرتیکه خوش‌گذرون
اما همون کارها رو اگه برای ما بشمارن، آخرش یه اسم بدی می‌شه که بهتره منم نگم
حکایت، اکنون من جرات نمی‌کنم بگم:
از صبح یاد چندتا از این پسران حوا که یه روزی بهشون یه حس عشقولانه داشتم افتادم و به موازات هم دلم در اون لحظه براشون تنگ شده و انقدر بازی کش پیدا کرد که همین دقیقة نود، پیش از غروب در مکاشفه‌ای عجیب فهمیدم
پر از حس، عاشقانه‌ام و قالبی برای ظهور و پردازشش ندارم
از بالا که به همه‌اش فکر می‌کنم، دلم نمی‌خواد به هیچ یک برگردم
اما اون خاطرات هم بخشی از حقیقت من به‌جا مانده در زمان پشت سر و یا در بعدی موازی باشه که الان یکی یکی انرژی می‌گیره و تصویری روشن می‌شه تا من بتونم این همه که درم متورم شده در خاطرات کهنة پشت سر بریزم و به عبارتی پرت، انرژی
و حرومش می‌کنم
وقتی می‌گم باید عاشق بشم، شما هی فکر بد کنید
داستان همین لحظات مراقبه‌ای‌ست که باید خرج اکنونم بشه
نه گذشته‌ای که تغییری درش حاصل نمی‌شه و بلیتی سوخته است

خودکشی

تا حالا به این فکر کردی چی‌می‌شه که یکی حاضر به چنین حماقتی می‌شه؟
در هیچ شکل و نوعش قابل توجیح نیست
خودکشی همه رقم داریم، این از نوع جنون محض و از تلقینات ذهن ابلیس به انسان خداست
همون شرط آغاز خلقت
" تو بذار من تا قیامت بمونم، نشونت می‌دم این اشرف مخلوقات چه موجود زپرتی‌ست "
حالا این‌که چرا کار به شرط و بذار و اینا کشید..........؟ چی بگم؟
اول چرایی عالم خداوند بود که از توسط ابلیس نقد شد، چرا انسان، از خاک را آفریدی؟
حالا این‌که خدا را چرایی را سزاست یا نه رو نمی‌دونم. اما این‌که چرا باید بخواد چیزی را به مخلوقش ابلیس یا حتا فرشتگانش ثابت کنه؟
خب اگه این‌طوره من‌که از ملائک والاترم که لایق سجده اون‌ها بودم یا نه؟
خب پس چرایی‌های من کجا می‌ره؟
مثلا: به آدم علم اکبر می‌ده و از فرشته‌ها می‌خواد امتحانش کنن و ازش اسم اعظم را بپرسند
مگه فرشته هم می‌تونه باز و خواست کنه؟
او که در عرش مقیم و خدمتگذار خداونده
چرا باید بدونن که انسان فقط تباهی و برادر کشی را رواج می‌ده؟
چرا خدا باید خودش را بعد از این همه آفرینش باز به مخلوقات خود اثبات کنه؟
اما چی می‌شه که اشرف مخلوقات به این نقطه می‌رسه؟
نقطه‌ای فاقد، امید، در غیاب کامل روح خدا، اوج خشم که سمبل من است یا اثبات
اثبات چی به کی ؟ حتا در سیاست و اهداف خاص چنین رفتاری خطا و تنها و تنها از محصولات ذهن، انسان است
این دنیا چه ارزشی داری؟
نداره؟ دیروز که خوش بودی به همه چیز می‌ارزید
تو بدبخت‌ترین موجود دنیایی که از در و دیوار بلا به سرت می‌ریزه
چرا تو؟ تو که این همه خوب بودی و نخواستی و نکردی ............ در کل با سرکوب زندگی کردی، چراباید روزگار، شانس، خدا با تو چنین کنه؟
دائم در گوشش می‌گه و می‌گه تا به نقطة زیر صفر انرژی می‌رسه. وقتی تهی از انرژی شدی، قالبی تسلیم، به شیطانی
وقتی به خودکشی فکر می‌کنی به یاد این حرف‌های من بیفت.
به یاد ذهن مکار که داره تو رو به انتهای چاه جهنم می‌کشونه
ما که در بهشت بودیم. چی شد؟
این همه انسان خدایی بود. هی
حواست هست، این همون شرط ابلیس و خداوند است
در بازی‌ش نرو
این تاریک‌ترین لحظة شب است که به سپیده نزدیکه تا شب

نه ایوبم نه ابراهیم

سرکار خانم والده هرموقع می‌خواست برای خدا افه بیاد می‌گفت:خدایا
قسمتم کن به حج بیام، حتا اگر شده یک‌سال در راه باشم
حالا چه لزومی داره در عصر طیاره سرکار خانم والده ما یک‌سال در راه باشه هم خواست او بود
فکر می‌کرد لابد هنوز حج این مدلی پذیرفته می‌شه؟
به هر حال که یک‌سال در راه بود. می‌گم چطور. خانم والده از وقتی اسمش درآمد تا وقتی رفت سه‌بار ساک بست و خداحافظی کرد
شد یک‌سال
وسطش کم آورده بود و خودش را برای خدا لوس می‌کرد و می‌گفت: آه خدا
یعنی انقدر روسیاهم که منو نمی‌پذیری؟
و من باید تکرار می‌کردم. : خیلی بی‌انصافی. خدا به کدوم سازت برقصه؟ عمری نشستی و پاشدی گفتی بیام، حتا اگر یک‌سال در راه باشم
خب اونم همون‌طور تو رومی‌خواد که تو دوست داری. ولی باورش نداری می‌شی ابراهیم
یا ایوب باش یا یه آدم معمولی و پذیرای هرآنچه در مسیر پیش می‌آد
خدا به ابراهیم گفت: بچه دار می‌شی. کپ کرد. پرسید: سن من از نود گذشته و همسرم هم پیر شده
چطور چنین چیزی ممکنه.
خب ممکن بود. خودش با همه پیامبریش انقدر ایمان نداشت. با عیال مربوطه به فکر افتاد چطور حرف خدا زمین نمونه؟
زن دیگه گرفت. در حالی‌که قرار بود همان بانو بچه دار بشه، نه از کنیزش
این یعنی عدم ایمان و .................. نتیجه‌اش هم هنوز جنگ بین اعراب و اسرائیل
ایوب نه
اون باور داشت خدا بنده‌های خاصش رو آزار می‌ده تا امتحان کنه. نشست. خداهم از عذابش نکاست. چون ممکن بود فکر کنه، دوستش نداره
تا وقتی برید و گفت:
آقا بکش از ما بیرون. چه‌کارت کردم؟ پوستم رو کندی
خودش این‌طور دوست داشت. غیر از اینو باور نداشت
خب تقصیر این خدا کجای این ماجراست؟ جز این‌که هر چه را همون‌طور که ما دوست داریم و باور کردیم به ما می‌ده
حکایت خانم والده هم همین بوده
پس یک سال حکایت آرزوی خودش و ناله‌ها راه افتاده بود
خدایا نه ابراهیم و نه ایوبم
باور کردم در منی و پس
جز معجز چیزی نخواهم دید
اما ببخشید یک سوال: من این همه سردی و یاس را دوست داشتم؟ من اولاد، تنهایی بودم؟
من فقط منی ساده و بی‌گناهم که از بچگی مثل تارزان بین شاخه‌های طبیعت قد کشیدم
مرا دریاب

ایوب نیستم، نگاهم کن

خسته‌ام
خیلی
روزهای تلخ از پی هم می‌دوند و تلخی من بیش می‌شه و از خودم دور و دور تر
می‌گه: من به نزدیک‌ترین راه شما را صید می‌کنم. و نزدیک تر از نقاط ضعف ما به ما راهی برای صید ما نیست
اصل شناخت ة پیکانی‌ست که تو را به نامعلومی رهسپار می‌شود که هزاره‌هاست از خاطر بردم
به رویاهای محال و به انسان خدایی که حس می‌کنم ازش فاصله گرفتم
این چند سال اخیر چهارسال دقیق، پریا خیلی ازم انرژی حروم کرد
حروم چون بی‌بازگشت بود. فقط دادم. دادم و رفتم
بی‌تربیت نشو، عشق، مسئولیت و هرآنچه که در این مسیرها لازم بودو بی‌نتیجه دادم و کردم
نتیجه‌اش از یک جهت عالی و از طرفی خسته کننده. برای بیماری بازگشته معجز و برای همان بیمار زیاده خواهی
منم بعد از تجربه مرگ همین‌طور شدم. تورم حاد خودخواهی. اما در همون زخم‌هام به خودم رسیدم
چطور می‌شه یه دختر بیست سه ساله را به مسیر اصلاح و بازبینی خود رسوند؟
همة این‌ها انرژی بسیاری ازم گرفت. گاه حس می‌کنم پیر شدم. پیر، پیر
گاه انگار چهارده ساله هستم
اما از درونم شکسته‌ام. خواست تغییر هست حسش نیست
به‌گمانم تمام انرژی‌های ذخیرة عمری برای این دوره بود؟! خب شکرش باقی‌ست که در این دورة‌عمر این‌همه معجزه دیدم
خدا داغ هیچ اولادی بر دل پدر و مادر ننهد
که ما را همین بس
اما خدایا، نگاهم کن
نه ایوبم و نه خواستار لطف تو در بدخواهی
یعنی دروغ چرا هیچ موقع نخواستم موجود برگزیده یا خواستار لطفی خاص باشم
نخواستم ایوب وار مهرت را در رنج‌هایم ببینم
از ذهن ابلیس رهاییم ده که سخت، پژمرده‌ام

ایزدبانوان، ایرانی

هییییییییییییس
هیچی نگو، پسره، یه چیزی بهت می‌گه
هیس، پسره یهو می‌بینی تو روت وای‌میسته.
خب غرور داره، پسره، تو خانم باش هیچی نگو
خب یکی نبود به این خانم والده‌ها بگه: خب، غلط می‌کنه این زپرتی تو روی من، بزرگترش بایسته
خیلی بی‌جا می‌کنه توی کارهای من دخالت می‌کنه و نظر می‌ده
اصلا کی گفته این شاخ شمشاد دو برابر ارث ببره؟ بیفته گوشة خونة بی‌مصرف و بی‌عار؟
از وقتی قدم رسید به رف، یه چارد دوختن برام که ادای بی‌بی‌جهان را در بیارم
نه‌که دخترش خیلی محجبه و خانوم بود؟ من بودم بودم معطل. به خودمون آمدیم دیدیم یه عروسک بغل گرفتیم و پیشته پیشته می‌کنیم
یه اسباب سماور و دیگ و قابلمه مسی هم بی‌بی از شاه‌عبدالعظیم هم خرید تا مشق حمالی کنم
او که برادر بود و قرار بود همیشه ازش بترسیم که نکنه تو رومون بایسته
باقی هم که موجودات مقدسی که باید نظر لطف‌شون برای کنیزی و تو سری خوری منو بگیره
در شهر هم که موجود پست و حقیری به‌نام زن بودم و ............. الی آخر
ببین بین این‌همه دیکته، یکی بهم نگفت:
عزیزم تو آمدی تا روح خدا را در زمین تجربه کنی
عزیزم خدا می‌خواد در وجود تو عشق را تجربه و درک کنه. آخه مگه می‌شه خدای درون مردها از خدای درون من تفاوت داشته باشه؟
لابد دوز مال اون‌ها بالاتر و مال من پست تر بوده؟
کسی نگفت، تو جهانی یکتا، بی‌نظیر و خارق‌العاده‌ای، نسخه‌ای از عالم اکبر و اصغر
یکی نگفت: تو زن هستی. با قدرت فرازمینی چند برابر مرد
خیلی‌ چیزها نگفتن چون ما را از بچگی برای اسارت و بهره وری مردانه تولید می‌کنند
از قرار که حکایتش اینه
الان هم که هرچی جون می‌کنیم عشق رو تجربه کنیم، با مشتی برده دار مواجه می‌شی که اومدن سروری به تو را تجربه کنند
دختران حوا می‌گن:
مرد را باید زبون گرفت. باید مثل مادر بهش رسیدگی کرد. مردا مثل بچه‌ها می‌مونند ، باید بازیچه‌شون بشی
برای مرد باید در خونه کدبانویی قابل « کنیز زر خرید » در بستر « فاحشه » و ......... خب خیلی غلط کردن
پس ما چی؟ زن چی؟ مظهر عرش و خلقت و خدای‌گونگی چی؟
چرا نگفتن تو ایزد بانویی؟
نگفتن حتا بی‌مرد هم می‌تونی خود انگیخته مثل خیلی‌ها بچه دار بشی
مثل، مریم، مادر زرتشت.... یا زن‌های دیگری که در اسطوره‌های باستانی و ایرانی آمده
خلاصه که معنای زن را پیچوندن و کردن توی قوطی در جهت ارضای مرد

مسافرین قطار سریع‌السیر زندگی

اینم یه مدل دیگة زندگی
نشستیم پشت یک شیشه قطار
قطار در حرکت و ما مسیر در عبور را از همون یه شیشه تعریف می‌کنیم
می‌شه گاهی برخاست و از پنجرة دیگه به دنیا نگاه کرد
حتا کمی جابه‌جایی، کلی منظر دیدت را عوض می‌کنه
اگه قطار بایسته و تو بتونی سر صبر همه تصویر را ببینی، یا بیای و یه گشتی درش بزنی
اون‌وقت می‌شه گفت، در عرض راه می‌ری، در عرض زندگی می‌کنی
می‌شه هم هیچ حرکتی نکرد و همین‌طور میخ تصاویر با مسیر رفت
در حالی که اومده بودیم ما مسیر را بریم. حالا ترن و عوضی سوار شدیم
مسافرت بلد نبودیم؟
زیادی میخ و بی‌عرضه بودیم؟
بالاخره هریک از ما نقشی، صندلی، هوایی از این واگن را به خودمون اختصاص دادیم
بعضی بلند می‌شیم و در راهرو ها قدم می‌زنیم، پنجره‌های دیگری را هم می‌بینیم
در کوپه‌های دیگری هم سرک می‌کشیم و گاهی آشنایی، هم‌زبونی می‌بینیم
گاهی هم صفر می‌ریم و صفر هم برمی‌گردیم
گاهی هم اصلا سوار نمی‌شیم.
همیشه روی نیمکت سالن انتظار نشستیم
کی قطار ما بیاد؟
در نتیجه هیچ‌وقت سوار نمی‌شیم تا قطار آخر بیاد
اینم نوعی زندگی‌ست که برخی بهش سخت اعتیاد دارند
تو چه‌طور در قطار نشستی؟
یا پیاده‌ای؟
یا رسیدی؟

سراب

شنیدی؟
هندیه می‌گه دنیا سراب آهه، خیال آهه؟
یعنی همین
همه دنیایی که ما می‌شناسیم و تعریفش می‌کنیم
چیزی شبیه به این است
سایه‌ای از پشت اطلاعات ما. معمولا ما از خودمون هم شناخت و آگاهی نداریم
چه به دنیا؟
از دور می‌بینی یکی داره می‌آد
فکی می‌کنی، این کسی‌ست که مثل هیچ‌کس نیست
باید صبر کنی تا انقدر به تو نزدیک بشه که بتونی تصویر واضح تری ازش به دست بیاری
اما
ما همین‌طور که از دور می‌بینیم
تعریفش می‌کنیم، قصه می‌سازیم، بهش شخصیت می‌دیم. می‌بریم و تن طرف می‌کنیم
لباسی برازندة قامت ذهن ما. ذهن من. شناخت از من تا من
نه بیشتر، همة موضوع توهمی است ساختة ذهن من که بهم حق می‌ده به‌خاطر باورهای غلط خودم
از دیگری متنفر بشم، دروغ‌گو خطابش کنم. ............ این همة شناخت ما ازدنیایی‌ست که دائم ازش توقع داریم
بهش لعنت و بارها پرستشش می‌کنیم

سپتامبر، شهریور

شنبه رو، ول کن، بچسب به شهریور
که دوباره از راه اومد
نمی‌دونم چیه شهریور ما سپتامبر فرنگیا فرا ورایی‌ست که در همه‌جا سیاه و فرا روانی‌ست
نه این‌طوری فایده نداره، بذار از اولش بگم
بچه که بودیم به سبک روزشمار اسفند که چند روز مانده به عید منم روی تقویم اتاقم از اول شهریور علامت می‌ذاشتم
بیست وسه روز، هفده روز، ده روز............ همین‌طور تا بره به سمت مهر
حالا این‌که اون آخرش از شانس بد من می‌شد، تولدم. بماند، اونم حکایت دیگه‌است
نمی دونستم برای 23 شهریور ذوق کنم؟
یا برای اول مهر عزا بگیرم؟
نظر به این‌که قدرت هر دو برابر بود.
اول جشن رو می‌دیدم،‌دوم به مهر فکر می‌کردم
در نتیجه از بیست سوم به بعد فقط به دفتر کتاب فکر می‌کردم که زهر اول مهر را بگیره
هنوز نمی‌دونم چرا انقدر از مدرسه و چارچوب و بگیر و ببندش بیزار بودم؟ چون هیچی که نبود تبدیل جهنم به بهشت که بود
مدرسه و پسرا و در و دیوار
نه که همه از دم گشت اراذل اوباش بودیم، همیشه سمت و مقامی َگله گردنم بود.
نه من تنها و منو باقی اوباش
البته اون‌موقع به معنای حقیقی و اصیل و ناب اراذل اوباش پی نبرده بودم.
 گرنه قدر این جنبش سیاسی را از بچگی فهمیده بودم
اگه شده ترک تحصیل می‌کردم و از باندم جدا نمی‌شدم بهتر بود. 
اما با تمام اینا، شب اول مهر زیر دوش با صدای بلند زار می‌زدم
باور کن
تا دوم سوم دبیرستان همین‌طور بودم
خاک به سرم از اول خواری طلب بودم. بگو سی چی زار می‌زدی خب بچه؟
خانم والده
فکر کن!!!!!!!!!!!من جن و بسم الله خانم والده. ول کنش نبودم
حتا اگر صبح تاشب تو حیاط ول بودم. باز خونه بودم و کنار خانم والده
چنی ماه بودم؟
حرومم کردن. همه وجودم عشق بود، حتا تحمل دوری به قدری دشوار که هم‌چنان بهش چسبیدم
شاید ماه تا ماه نبینمش. اما هزار ساله که کنارمه. با چند طبقه اختلاف. همه می‌گن تو چرا نمی‌ری از این‌جا؟
انگار فحش ناموسی بهم می‌دن. منو ترک خونة پدری؟ ترک سایة مادر؟
ببین چه‌طور گیر افتادم؟
حالا که اول مهر نداریم و نه بچه‌ای که بخوایم راهی مدرسه کنیم و از هفت دولت آزادیم و می‌شه از هر روزش لذت برد
از سه ماه مونده به شهریور، می‌رم تو مود عزا
همینه دیگه، کانتر سنم می‌اندازه. شوخی هم نداره. خودمم فکر می‌کنم، هیچ غلطی نکردم که وقت رفتن از خودم راضی باشم و به‌قولی وقت مرگ زندگی را به خودم بدهکار نشم
کاش می‌شد از همین‌جا عقب عقب رفت. یا
جهشی پرید تهش
این وسط دورة برزخ و من هیچ دوستش ندارن

من و بیگ بنگ

در جهانی با وسعت از بیگ‌بنگ تا کنون، نقطه‌ای در گوشه‌ای کوچک و گم به نام زمین وجود داره
نقطه‌ای که در منظومة خودش هم‌تایی نداره

کرة گردی با چهار فصل، سراسر زیبایی، سبز و آبی.

چیزهایی که همه می‌دونیم و درش در پی بُهت و حیرت‌های انسانی می‌گردیم
بین این‌همه خوب، این همه قشنگ، گم شدیم و چیزی جز نکرده‌ها و نداشته‌ها نمی‌اندیشیم
منم روزی در همین نقطه ایستاده بودم
زمین ارث پدری‌ بود پر از، بدهی و طلبکاری، هر موقع نق می‌زدم، یکی از خانم‌بزرگ‌های فامیل می‌گفت:
مادرجون خدا را شکر کن که ........... داری............. نداری.
ومن مثل دیوانه‌ها فریاد می‌کشیدم
این‌ها را همه دارن.
مال من تنها نیست که منتش باشه بامن.
مثلا سلامتی. هنر نیست
همه سلامت هستند. سقف، همه دارند............ الی آخر هر نوع توجیحی که می‌شناسی
تا وقتی دوسال چارچنگولی چسبیدم به تخت
اون‌جا متوجه شدم، سلامتی را همه ندارند، خیلی چیزهایی داشتم که همه نداشتند.
این‌ها رو روی سقفی دیدم که دوسال تنها منظر دیدم بود
اون بالا همه من دیدم
منی که فریاد می‌کشید.
جنگ می‌کرد، پوست می‌کند، توقع داشت، و همه را زیر دستش متصور شده بود
وقتی برای گذاشتن یک لگن مجبور شدم به یک پرستار غیر با خواهش و احترام حرف بزنم.
چون کسی برام نمانده بود
فهمیدم به تنهایی هیچی نیستم
مثل خدای، بی بنده
پادشاه بی ملت
اون‌جا بود که به خودم رسیدم.
همه سدها، همه دیوارها، همه دردها را خودم به تنهایی ساخته بودم
دشمنی جز من وجود نداشت.
ذهن ابلیس.
ذهنی که در همة این سال‌ها اسباب تنهایی‌ام شده بود
ذهن اجازه نمی ده کسی جز خودم راببینم. نه که حالا برش داشتم. یا اصلاحش کردم
خودخواهی ذات ذهنه
فقط شناسایی‌ش کردم که چه‌طور وقت و بی‌وقت منو به سمت تنهایی و خودخواهی هول می‌ده؟
چطور دائم فکر می‌کنه همه بسیج شدن تا فقط حال منو بگیرن
این نقطه‌ای بود که در خودم دیدم. با شناخت ذهن. تازه متوجه شدم
چه آدم خوشبختی هستم که افتخار سکونت و تجربة این همه قشنگ
این همه خوب را یک جا دارم و قدرش را نفهمیدم
عاشق گل‌های بالکنی‌ام که می‌گه: تو هستی، چون ما هستیم
پس مفیدی، حتا اگر به قدر ما
به‌قدر عشقی که به انسان داری و بخششی که از پسه این همه من سرکشیده
من هستم، تو هستی، دشمنی هم جز ما نیست. این باور و ذهن من بود که همه تلخ‌ها و سیاهی‌ها را به‌خود می‌کشید. نه دشمنی، خلق
سلام به روزی که زیباترین باشه
به ذهنی که ساکن بهشت باشه نه درد و رنج جهنم

جومونگ در ایران

فکر کن! توی این هیری ویری ملت از ناراحتی دارن بالا می‌آرن. برامون سیرک راه انداختن
یه مثل قدیمی بود، ......... خانم زردک می خواهی؟ حکایت ماست
به یمن انتخاب قاضی‌القضات مهمان خارجی برامون اومده
فکر! کی؟
جومونگ
یا ما خیلی دیگه پرتیم و قراره دو ماه گذشته را بادیدن روی جومونگ از یاد ببریم
یا به ما مربوطی نیست
اگه با تشریفات وارد ایرانش کردن.. درحالی‌که قهرمانان بسکتبال رو از قسمت معمولی وارد فرودگاه می‌کنند
که اصلا خرتون به چنده؟
آقا نشسته تا چمدوناش رفته تو ماشین در سیل مشتاقان و خبرنگاران با دو بنز پلیس اسکورت می‌شه
خب البته در این‌که ایران کشور امن و ...... شکی نیست. همه خارجی‌هام می‌تونن تشریف بیارن
باقی شایعه است. می‌گی نه، جومونگ. شنیدم چه استقبال باشکوهی ازش شده که نصفش از تیم بسکت نشده
خب ما یه قوطی بگیر و بنشون لازم داشتیم که اومد، جومونگ
بسه دیگه
مملکت آباد و امن و امان. می‌گی نه؟
شاهدش جومونگ
فکر کنم اینم از هوس‌های احمقانه مارگیر باشه؟
به نقل از شاهدان عینی، خودش انتظار نداشته این‌طور در ایران طرفدار داشته باشه و کپ کرده بوده. طبق آمار پرطرفدارترین طلبة جومونگ مردم ایران بودند
چون مردمی عاشق افسانه و اسطوره هستن
الله اکبر
شما ها چرا خودتون به‌جای سه پیچ کردن مریم و مسیح و سلیمان در سینمای ایران. یه چندتا از این اسطوره‌های ایرانی نمی‌سازید؟
مثل شاهنامة فردوسی؟
بعضی رفتن بعضی‌جاها دیدن پوتین چه مرد خبر ساز و مورد علاقه و توجه خانم‌های روسیه‌است
گفته مام یه صدایی از خودمون دروکنیم.
نه که ملت خیلی سرکیف و جومونگ قراره براشون ملق بزنه
شاید می‌خواد فیلم بازی کنه؟
به هر حال به‌من چه؟ واقعا که
.
.
بد کردی، شریفی‌نیا

عاقبت به خیری

خدایی‌ش چقده این سینما خُب چیزی‌ست.
کاش در زندگی هم مثل سینما هی را به را معجزه می‌شد
از در و دیوار بدشناسی یا خوش شانسی می‌باره. بستگی به ژانر فیلم داره
کمدی، درام
هالیوودی، هندی
بسته به تصمیم کارگردان ایناش رقم می‌خوره اما
از همه مهمتر وقایعی‌ست که مگر فقط در سینما رخ بده
من‌که بی‌خواب و .... تی‌وی نکبتی تهران هم داره یه فیلم می‌ده مال بیست سال پیش
آقای ابوالفضل عرب‌نیا یا نمی‌دونم پور عرب؟ من هیچ وقت جز آقای شکیبایی اسم هیچ‌کدام از آرتیست‌های رویت شدة بعد از انقلاب را یاد نگرفتم. از ابوالفضلش اطمینان دارم
یکی از همین دوتا
اسم پسرش رضا، ده ساله، که یهو یکی می‌آد می‌دزدش
می‌فهمه تازه که، این باباشه
قبلی‌ها بابا ننه نمای قلابی که بچه‌رو از یک‌سالگی دزدیده بودن
فکر کن!!
ما از پس، بچه‌های خودمون برنمی‌آییم. اینا از هم می‌دزدن
حالا گو این‌که رضا اولش شاکی شد. ولی از قرار بعدش کلی هم راضی بود. رفت و گشت............ خالی بندی محض
ولی فکر کن خیلی حال می‌ده.
یهو یکی الان پیدا بشه و بگه : ببین
من مامانتم.
اون خانم والده قلابی بود. فقط غیرتم برنمی‌داره با بابام شوخی ندارم
بیچاره او هم که سی ساله دستش از دنیا کوتاه شده. مام که از اون ورژن پدری‌ کلی راضی بودم
ولی چه حالی می‌داد.
الان مامان جان می‌آمد و مرا در مرز هزارسالگی با خودش می‌برد
دکتر می‌شدم
مشهور می‌شدم
شوهر می‌کردم.
پولدار می‌شدم
نمی‌شدم؟
راست می‌گی وقتی برای تجربه این‌ها نیست. بهتره بیخود خاطرم را آشفته نکنم این ُدم، آخری بریم دنبال این‌که
مادرمون کیست؟
چرا از اول این نبوده؟
حسرت هزار سال درخت گردی و ول‌زنی می‌مونه به دلم که اگه مادر خودم بود. چه‌ها که نمی‌شد
آقا بی‌خیال همون بی‌بی‌جهانش به یه دنیا می‌ارزید
پس سناریو برعکس
من اولش دختر بی‌بی‌ بودم. بعد از مرگ بی‌بی فهمیدم بچة دخترشم.

وای از این عشق

من تسلیم
چی بگم دیگه
در نت‌لاگ هم می‌نویسم. نه مثل این‌جا . به قدر فهم دختران و پسران حوا. فقط در رابطه باعشق
غیر از این خواننده نداره
موضوع عشق می‌ذارم تاشب پنجاه‌تا کامنت جواب می‌دم
حالا اگر چهارخط از چیزایی که این‌جا می‌ذارم و اون‌جا بگم. مغزشون داغ می‌کنه. یعنی آمادگی درک و تمایلی به فهم هستی و یا صرفا خرد و آگاهی درشون نیست
اما کاش واقعا می‌دونستن عشق چیست؟
در یک نظر خواهی جمعی به نتایج فوق العاده‌ای رسیدم که به‌من می‌گه: بهتره دکون عشق و پشق رو تخته کنی
آقا اینا به همه چیز نام عشق می‌دن الا عشق
درواقع دنبال بغل خواب، دوست پسر، شوهر، زن، معشوقه. تحت عنوان عشق دنبال همه‌چیز هستن جز عشق
حتا نمی‌دونن عشق یک جریان بی‌کنترل و تصمیم از جانب ماست
من مثل احمقا می‌پرسم: فکر می‌کنم عشق یعنی............... بعد می‌شنوم
نه عزیز جون باید زبونش بگیری، مثل مامان بهش برسی
............. انواع کمین و شکار.
در تمام عمرم تنها جایی که به کمین و شکار توجه کردم. کمین و شکار حماقت‌های خودم بود
البته از صدقه سری کاستاندا
عشق که حساب و کتاب نداره. یک بیماری‌ست. جنون، کجاش به محاسبه راه می ده؟
خلاصه که ما در این جماعت هیچی
عشقم هیچی
فقط سیاست و حقه و حرف مفت
مردها که همه ماشالله جنتلمن و وضع‌ همه توپ و تحصیلا بالای دکتری و از دم مجرد
اون‌جا بابای آدم دروغ‌گو
بگم؟
حتا در این جماعت موجودی دیدم که از فخر ............ اینا ....بود. اما یکی مثل همه این‌ها.
درگیر من، درگیر بند تمبان
خلاصه که تا همین‌جا ما را بس.....خدا را شکر که در جدول هیچ جمع ادبی نیستیم
روح شاملو هم شاد.
بهترین و بدترین‌شان را عور دیدم
همه یکی بودند
کافی‌ست همه چیزشان را بگیری، مقام و ماشین.......برهنه بریزشان در گرمابه. هیچی تهش نمی‌یابی
جز مشتی مرد ایرونی وابستة پایین شکم که سه‌چهارم‌شان هم متاهلین در پی شیطنت
البته دور از جون شماها که این‌جا براتون اینا را می‌گم

اقتدار، بذر

هر چی‌، هستی بهترین باش
شعار زیبایی که بهش عمیقا اعتقاد دارم. حتا اگر مورچه، باید بهترین مورچه‌ها بود
اما یه‌چیزای دیگری هم هست که اون‌ها تعیین کننده است. مثلا، اقتدار
هر موجودی دارای اقتدار و هر اقتداری هم حرف خودش را داره
باور نمی کنی؟ حتا یک بذر هم حامل اقتدار خاصی‌ست. مثل بذر درختی که نیوتون زیرش به قانون جاذبه رسید
ببین هنوز با عذت و احترام ازش نگهداری می‌شه. یک درخت سیب، اما با اقتداری جهانی
یعنی من‌که این‌طور فکر می‌کنم. ممکن هم هست اشتباه باشه
برای نیوتون فرق نداشت از کدوم درخت، چون درباره‌اش تصمیم نگرفته بود. به ناگاه اتفاق افتاد
درخت سیب را در لحظة مناسب رها کردو نیوتون هم دید و به جاذبه رسید
یا مایکل جکسون، موتزارت یا سایر بچه‌هایی که قصد کردن و در مکانی مناسب برای شکوفایی به‌دنیا آمدن. می‌شه گفت، زمین مساعد بود
ولی در خانوادة جکسون 5 فقط یکی اسمش مایکل بود
یا در خاندان درخت پنج‌چنار تا این‌جا سه برادر تونستن به راس امور مملکتی برسن. خب این افتضاس
پس خبرگان و تشخیص مصلحت و پلاک 111 چی؟

تو چطور؟

دیشب لب، یارم رو تو خواب ماچ مالی کردم، هی خوشحالی کردم
دنیا زتو سیرم، در دامت اسیرم، بگذار که بمیرم دنیا، دنیا
کلنگ از آسمان افتاد و نشکست، وگرنه ما کجا و بی‌وفایی؟
خدام که با عاشقیت نرو نیست
ما خودمان یه همشهری داشتیم توی غیاث‌آباد، که می‌گفت
بودن یا نبودن، مسئله این است. وگرنه آب مردم غیاث آباد از شور هم شورتر بشه، تن به این بی‌ناموسی‌ها نمی‌دن

خاطرخواتم که اکابری، ختم اقدس اقدس گرفته

آدم عذب دکمه‌اش می‌افته، شب خوابش نمی‌بره. وقتی هم برد؛ جخت باهاس صبح نزده بره خزینه، غسل
به‌قول شیخ اجل:
گل پری جون، بله
مش حسن
کجایی که ببینی گاوت رو کشتن؟
تهرون، تهرون که می‌گن همینه؟
بده در راه خدا
مومنت، مومنت.
در جنگ چالدوران بود یا جنگ ممسنی که به این کلنل لیاخوف روسی می‌گفت
بیا که از دوریت رسیده جان به لبم مریم جان. یار خوشکلم مریم جان

ببین می‌شه تا صبح اراجیف نوشت. تا حالا فکر کردی اگه خودت رو به دیوونگی بزنی چی می‌شه؟
من امشب خیلی فکر کردم.
با دیدن آقای پسیانی در نقش شایسته. درست وقتی که از خودم می‌پرسیدم، واقعا دیوونه شده؟
به جوابم رسیدم. کافیه وا بدی. فیوز بپرونی یا سیم بوکسور پاره کنی. کافیه وا بدی
از هر چی که هستی ، اسم، لقب، موقعیت، هرچه که داری را به قیمت فراموشی و سه تلاق وجدان وا بدی
فکر کنم همین‌طوری می‌شه. مثل وقتایی که برق خیلی قوی می‌شه و بعد می‌ره
انقدر به مغز و روحت فشار می‌آد که نخوای چیزی بمونی که هستی. دلت بخواد جلد و قالب و تهی کنی و ببینی جستی، از هرخطا و هر بلا رستی
فکر کنم بشه. ولی راه‌کاری‌ست برای بعضی‌ها. راه فراری و نجاتی از خود. خدا نخواد هیچ‌کس این لحظه ها را درک کنه
.
.

راستی من می‌دونم تلاق با ط نوشته می‌شه. با حروف عربی مجادله دارم. ازم غلط فارسی عربی نگیرید لطفا

شورای حل، من

اگه به حساب و چرتکه بود، می‌شد گفت: عجب روز شلوغ، مفید و پر باری بود
و از جایی که به تنها چیزی که می‌تونم فکر کنم آنی‌ست که آزارم می‌ده
باید بگم، اوه. چه روز مزخرف ، گرم، ترافیک وحشتناک و نردم خوبی داشت. از صبح که به رسم ادب و احترام به خود، کلی کار کردم و از مجموعش احساس رضایت بسیار
از قرار موسیو جبرئیل از دیروز یادش رفت، گوش رو سر جاش بذاره. هر بار که بر می‌داری داره مثل نوار ضبط شده برای خودش می‌خونه
خب خدایی حیف، در تمام سال از این خبرا نیست. گاهی این‌طوری معجزه می‌شه، معمولا بعد از تحمل کلی رنج، این سرچشمه‌ها می‌جوشه
منم نذاشتم حیف بشه، چاپ زدم تا ساعت سه بعد ازظهر. رفتم یه‌سر این شورای حل اختلاف محل ببینم جناب شاهرودی چی تحویل داده؟ جناب لاریجانی چی تحویل گرفته؟
والله من‌که از شانزده سالگی پام به این مراجع عالی باز شده،می‌تونم کلی کارشناسی کنم
که
نه قم خوبه نه کاشون
لعنت به هر دوتاشون
فکر کن نصف عمر من بین دادسراهای مختلف طی شد. اما هیچ موقع چیزی که در این شوراها کشیدم و را ندیده بودم. حتا وقتی هنوز تحت نظر ادارة سرپرستی بودم و خانم والده، قیمم بود
خلاصه که خدا نصیب گرگبیابون نکنه. یکی از کارمندای دایره اجرای احکام با صدای بلند می‌گفت:
انشالله لاریجانی این شوراها رو جمع کنه همه راحت بشیم. دیدم این حس بین ما له و علیه مشترک با کل قوة قضائیه
یه اتفاق دیگه هم افتاد. مردی داشت از همه چیز ایراد می‌گرفت. نق می‌زد، شاکی بود. گفتم در هر حال که همینی که هست. بهخودت سخت نگیر
یه نگاه معنی داری بهم کرد. گفت شما راس می‌گی ولی عادت نداریم
بیست دقیقه بعد اومد پشت اتاق رئیس کل صدام زد.
رفتم بیرون. پرونده‌ای که دستش بود نشانم داد. کپ کردم. برادر و سه پسرش. مقیم امریکا داشتن می‌رفتن سفر که در همین هواپیمای معروف خاکستر شدن. برای حصر وراثت اومده بود. می‌گفت زن و دخترش امریکان. نمی‌شه در شرایط فعلی بیان. می‌ترسن. گفت: تو راست می‌گی. ولی اگر جای من بودی هم باز می‌تونستی به من توصیه بدی خونسرد باشم؟
دیگه لال شدم.
.
چه روز غریبی!
خلاصه تمام عصر و غروبم به کوفت گذشت تا الان بتونم با رضایت بگم. آخی
از اینم خلاص شدم. چه روز مفیدی
کی گفته روز خوب یا مفید یعنی تو یه موتور به خودت وصل کنی تا یه‌نموره احساس رضایت بهت دست بده
اوه
یه کارخوب دیگه هم کردم. از شورا که اومدم بیرون دیدم یکی زده گوشة ابروی سپرم رو آورده پایین. همون‌جا چندتا پیچ بلند خریدم و نشستم گوشة خیابون به پیچ کردن سپر ماشین
مردی که تمام این مدت داشت هرم گرما را از موزاییک‌های مقابل مغازه با شلنگ آب می‌برد. همین‌طور حواسش به این شیر زن بود که داره چه می‌کنه؟ وقتی دوباره سوار ماشین شدم. گفت:
شیشه‌ها رو بده بالا. شلنگ رو گرفت به شیشه‌ها و ........ یه حالی بهم داد که اندازة ....نمی‌دونم خیلی حال کردم. گفتم:
بگم؟
خیلی آقایی
حال کرد. هر دو حال کردم. او محبت کرد. من حال کردم و حسابی قدردانی و اونم باز ذوق کرد و شیشه‌های پشت را هم آب گرفت
وقتی می‌ایستم و کنار بهار نماز می‌خونم.
از پیچ سپر بستن چه باک؟
خوبی این دنیا این بود که منم رو ازم گرفت. وقتی توی خیابون کاری انجام می‌دم، فکر نمی‌کنم الان همة آشناهای دنیا این‌جا جمع‌ند و منو نگاه می‌کنند
یا این‌که عابری رهگذر دارن نگاهم می‌کنن
خیلی طول کشید تا بفهمم، ذهن من بین این آدما تقریبا خلاص عمل می‌کنه. اینا کم مونده ذهن‌شون بپکه. اصلا کسی را می‌بینند؟
که بخوان قضاوتش کنن
خلاصه که روز پر بارمون هم گذشت بدون ذره‌ای احساس رضایت