تا هستم و هست

هر سال روز مادر که می‌رسه، شکرانه به من واجب می‌شه که هستی و 
می‌تونم دستت را ببوسم
و هر سال باز در این روز به این می‌اندیشم
آیا ما زندگی‌های متوالی داشته‌ایم؟
آیا مادران زندگی‌های قبل و بعدی هم وجود دارند؟
و آیا ممکن است فراموش‌شان کرد؟
مادران زندگانی‌های پیشین، بوسه بر دستانتان می‌زنم به‌خاطر مهری که در زایش تا 
رشد من نثارم کردید
مادر اکنونم که خاک پای تو روشنی چشم‌های من است
مادران آینده
که از شما حیات می‌گیرم و به‌دین جهان پای می‌نهم
ذات الهی‌تان نورانی
سایه‌هاتان بر جهان فراخ و گسترده
مادر عزیزم روزت مبارک
که بودنم از تو آغازیدن گرفت
امنیتم دامان شما و آسایشم حضور شماست
دلت شاد و جانت هم‌چنان نورانی
مادر مهربانم
از تو است، مهربانی

ما هستیم، پر قدرت

آخ که چه جمعه‌ای
حال کردم تا پوست
فکر کن!!
چشم باز کنی و ببینی دخت خانه با نان سنگک داغ از در دربیاد 

دو تا بذاره روی میز و به هر طبقه یکی بده
بعد حضرت خانم والده را هم وعده بگیره برای صرف صبحانه در ایوان سبز و مصفای خانه
همراه با طنین دلنشین پیانوی انوشیروان روحانی
عطر امین‌الدوله و نسترن، دیدن رزهای سرخ و بنفشه‌های بسیار
شنیدن صدای گنجشکان و آواز مرغانی که نمی‌دونم از چه نوعی هستند
همه و همه باز سازی کودکی‌های من و کودکی‌های خودش
خلاصه که ما که به هیچ ضرب و زوری به هیچی این زندگی
وا ندادیم و نمی‌دیم
شما چه‌طور؟
باید با همه‌اش جنگید
زندگی مسیری سراسر مبارزه است و پیروزی
اونی هم که وا می ده
با همون می‌ره
و ما که اصولا اهل وا دادن نیستیم
همین‌طور که داشتیم چای بعد از شیرین را می‌نوشیدیم
قیچی را برداشت و افتادم به هرس نسترن‌ها
سر شاخه‌های چیده را هم سپردم به دستان باغبان قدیمی خانه
حضرت مادر
قلمه‌ها در گلدان تازه جا خوش کردند و قصد من برای سبزی و حیات
جریانی تازه یافت
با خواست و پر اقتدار
ما هستیم.

از روح او و از این آزمون هم سر بلند برخواهیم خاست

بدو بدو زندگی

وقتی بچه بودیم، دائم روی دوپا بند نبودیم و یورتمه می‌رفتیم
تا جهان را کشف کنیم
زودتر بزرگ بشیم و دنیا را فتح کنیم
در سن بلوغ، عشق رو شناختیم و پر از رویاهای رنگی
دنبال یه گوشه‌ی دنج می‌گشتیم که لم بدیم و به عشق فکر کنیم
در سن جوانی هم خوابی عمیق و طولانی و سراسر  رویا داشتیم
به این‌جا که می‌رسیم، دوباره بچه می‌شیم
دائم در حال رفتن و اومدنیم
یه گوشه بند نیستیم که مبادا
بیکار بشیم و ذهن‌مون از بابت 
شکست‌ها
 یاس‌ها
 جاماندن‌ها و رویاهای سوخته
دهن‌مون رو سرویس کنه

بهار یعنی 
زندگی و نفس کشیدن در مجاورت این ایوان
نمی‌شه، 
نمی‌تونی 
عطر این امین‌الدوله‌ها را بفهمی و به یاد ایام خوش کودکی نباشی
کوچه‌های مهربان و 
دیوارهای لبریز از یاس‌ها
و کودکی که
 همه چیز تازه بود و عطر خوش آزادی می‌داد
حتا در خواب زورکی بعد از ظهر
که مجبور بودیم از پنجره جیم بزنیم به حیاط و شاید بعد به کوچه
مهم نیست کجا باشم
مهم این است که هر جا می‌رم گل‌ها را ، یاد عطوفت و سادگی را
عطر خوش خانواده را می‌گسترانم
و آن‌جا بهشت من می‌شود

زیر سر، روس‌هاست

آقای مرتضی عقیلی در فیلم مهدی مشکی و شلوارک داغ می‌گه:
رفتیم کلاس اول، بابامون مرد
رفتیم کلاس دوم، ننه‌مون مرد
مام ترسیدیم توی کلاس سوم نوبت خودمون رسیده باشه، ترک تحصیل کردیم
شد حکایت من و چلک. که دیگه می‌ترسم قصدش را کنم
تابستان سال پیش، اون‌جا بودم که گفتن: خواهرت رفت
عید رفتیم ، گفتند بیا که امیر رضا تو کماست
این‌بار هم سر هفته که رسید، گفتند بیا که دکتر یک غده توی مغز مادرت پیدا کرده
مام مثل شزم برگشتیم تهران
دروغ چرا؟
یه مدتی بعد از تصادف خودم می‌ترسیدم برم. بعد گفتم که نه شرطی شدم
ولی حالا دیگه چی بگم؟
اگر عقلم در حیطه‌ی عصر حجر کار می‌کرد و به این نمی‌اندیشیدم که غده‌ای که مدت‌هاست جا خوش کرده
ربطی به شمال رفتن من نداره
لابد در اولین فرصت بهشت را به حراج می‌گذاشتم

من بودا

من این‌جا چه آدم خوبی می‌شم!!! چشمم کف پام
خب دردمون همین بود که کمون‌ها و ایلات و خاندان‌ها و خانواده درست کنیم

که وقت خواب یه‌جای حال ذهن‌مون بد باشه
ادای آد‌م‌های متجدد رو در می‌آریم، پشت ماشین می‌شینیم
و خیلی غلط‌های دیگه که به خودمون بگیم مام آدمیم
در حالی‌که از همون وقتی که شکل اجتماع شدیم و ازش هم عقب نیفتادیم، آرامش و ذات نورانی‌مون رو از دست دادیم
ما آفریده شدیم در بهشت زندگی کنیم
یابو برمون داشت از بهشت بیرون افتادیم
وگرنه سی چی که من این‌جا انقده خانوم و مهربون و در سکوت درونی 
بین علف‌ها می‌لولم
ویجین می‌کنم. شن کش می‌کشم ، قلمه هم می‌زنم و ......... آخر شب همه جونم درد می‌کنه
ولی دلم آرومه
همه چیز آرومه
کسی هم کنارم نیست
خود، خودمم. ولی همه چیز آرومه
منطقی می‌دونم کاری برای کسی جز خودم نمی‌تونم بکنم
پس در اینک و این‌جا می‌شم
کس دیگری هم جز من نیست که باهاش حرف بزنم
چه به این‌که آدم ببینم، ولی دلشادم، آزادم. خود، خودمم
فکر کنم اگه هر کدوم بتونیم بکنیم و بزنیم به صحرا، دریا، .... همه از نو به دنیا می‌آییم و با خود، تازه‌ای آشنا می‌شیم
 

مرور در طبرستان

این نوک شیرونی اتاق منه
که الان در همین اتاق و پشت به همین کوه نشستم و گهگاهی اتاق بعد از غرشی غریب می‌لرزه و 
نوری جادویی به اتاق ضربه می‌زنه
صدای رعد کبیری سینه‌ی کوه را می‌لرزونه و تا اعماق وجودم می‌ره 
دلم می‌خواد چراغ رو خاموش کنم و خودم رو به این رعد جادویی بسپرم ولی نمی‌شه
نمی‌شه چون تهش انسانیم
من آدمم روی دو پا دارای یک فقره ذهن مادر فلان که می‌دونم هیچی نیستم اگر
این شیرونی همین حالا از معادله‌ی روزگار حذف بشه
نقطه‌ای در دل طبرستان عظیم که ذره‌ای‌ست در نقشه‌ی ایران و ایران در جهان و من چه بی‌نظیر می‌لرزم
وقتی بی‌مهابا نعره می‌کشه
مثل همین چند ثانیه‌ی پیش
سلول‌هایترس جانم را شیرین و عسلی کرده
من نقطه‌ای از این کیهانم که 
فقط خودم می‌دونم کجای بهشت نشستم و به ثانیه‌های گذر عمرم با لذت لبخند می‌زنم
لبخندی غرور آمیز
من الان در حال تجربه‌ی لذتی عظیمم که حتا نمی‌شه توضیح‌ش داد
و همین من در تهران به عادت‌هاش می‌چسبه و با هزار کلک و زور خودش رو وادار به قصد جاده و آزاد می‌شه
وقت آزادی می‌فهمم از چیزی آزاد شدم که در اون موقعیت نمی‌بینم
از فردا مرور دوباره را شروع می‌کنم
همون کار دردناکی که همیشه می‌ترسی انجامش بدی چون همه‌ی خریت‌هات رو نشونت می‌ده
و یه جایی درد می‌گیره که حتا خودتم می‌خوای حاشا بکنی
ولی یه مرز داره بعد از مرور دوم سوم
تو با لذت می‌ری سراغش
می‌دونی چه حال خوبی پشتش منتظره
از فردا لیست تمام این هشت ماهی که نشد این‌جا با خودم خلوت و مرورش کنم تهییه می‌شه
و من در ایوان به سمت ساحل
به مرور خواهم نشست

توی این فاصله که عکس بالا آپلود بشه
باران گرفته
از اون مدلای رگباری که شلاق می‌زنه به شیروانی‌های خانه
ادراک انرژی باران
باز باران با ترانه 

راستی از این بانو بگم
این بانو قدیمی‌ترین درخت این باغ که از یادگاران ایامی‌ست که این باغ از جنگل به باغ مرکبات تغییر کاربری پیدا کرده
از همه‌جای باغ نگاهت می‌کنه
عصر که میشه با باد باغ رو روی سرشون می‌گذارند
باد با نرمی از بین برگ ریزه‌ها عبور می‌کنه
و زنگوله‌های سایش برگ توسط باد ذهنت رو می‌دزده
و عجیب‌تر این‌که
حتا گاه در تهران هم چشم می‌بندم و بانو را نگاه می‌کنم
کلی بهم آرامش می‌بخشه




وای چه رعد و برقی همه‌ی خونه رو لرزوند


یک کشف تازه
وقتی آسمون داره غرغر می‌کنه که یهو داد و بیداد رو راه بندازه
طبیعت از رعب لاله مونی می‌گیره
با آروم شدن انرژی محیط و خاموشی رعد، بارش شروع می‌شه
بلافاصله صدای قورباغه و بلبل جنگلی هم بلند می‌شه که 
آواز می‌خونن
تا رعد بعدی 
قبل از شنیدن صداش یک سکوت حاکم می‌شه که تو می‌تونی آغاز غرش آسمان را درک کنی
خداجون، قربونتم

مخلصیم

شکر که شانس تجربه‌ی این جهان زیبا را دارم
بعضی وقت‌ها زندگی تیره و تار می‌شه، گاهی وقت‌ها نیمه روشنه
پاری وقتام، روشن و نورانی
و بسته به محیط و شرایط کمی هم رنگی
مثل جهان این روزهای من، سبز، نورانی
تا چشم کار می‌کنه، سبز است
زمین سبز است 
افق آبی
پشت سر سبز
آسمان بالا، آبی 
با تمام وجودم از روح جنگل که این سال‌ها مرا پذیرا بوده
امنم بوده، خونه‌ام بوده
از روح کبیر دریا که صدای امواجش به کوه‌های پشت سر می‌رسه
و بر می‌گرده
باید خیلی شاکر باشم از حضرت پدر
که هر چه دارم از شما دارم
روحت شاد که همه را شاد کردی
سی سال هم‌چنان بعد از رفتنت
بعد از روح که قوت و ادراک من از زندگی را طرح می‌ریزه
از اقتدار و قصدم که به بیراه نکشیدم
خدایا شکرت تمام قد، نیم قد. هر مدل حال می‌کنی
مخلصتیم
 

نه دیروز نه فردا

از جایی که سال با معجزات بسیار آغاز شده
پس این‌که تونستم وارد بلاگر بشم هم نوعی معجزه محسوب می‌شه
شمال است و بهار نارنج
عطری که تو را مداوم مست می‌کند و اردیبهشت که فصل بهشت‌یه این‌جاست
گو این‌که از دیروز عصر کلی رعد و برق و طوفان و این‌ها که تو می‌گی الانه است که سقف را با خودش ببره
با این‌حال ملالی نیست، حتا ملال دوری از کسان
هوا عالی و توپ داغونم نمی‌کنه
سلام به جمعه‌ای که در چلک آغاز بشه حتما تا تهش عالی می‌شه
سلام به اون‌هایی که هر جا که باشم فراموشم نمی‌کنند

ردم را می‌گیرند و دنبالم می‌آن
خلاصه که دوباره برگشتم به قصد احیا و ساخت و ساز دوباره
از محیط اطرافم گرفته تا درون خودم
این‌که عمری نشستم منتظر که دیگران برن تا ماتم بگیرم از فصول کهنه‌ای‌ست که در زندگی‌ام بسته
و این‌که هر موقع اراده می‌کنم، می‌تونم برم فصل تازه‌ای‌ست که آزادی نام گرفته
آزادی فارغ از دلتنگی برای پشت سر
آزادی به معنای لذت بی‌حد در قصد اینک
و زندگی فقط همین لحظات اکنون است که درش قرار داریم
نه دیروز نه فردا
فقط همین حالا