چلک

دل تو دلم نیست زودتر پاییز بیاد و برگردم
خدایی تهران زیاذی فشرده
 ته انرژی آدم را ذر میاره

پایان فراوانی

قدیم‌ها که اهل عادت بودم و حیرونی. استاد خفه کردن خودم 
یعنی هنوز تمام نشده، می‌رفتم برای ادامه‌ی ماجرا که به خماری نخورم
مثل سیگار که باکس باکس انبار می‌شد که یک شبی به بی‌سیگاری نخورم
خلاصه کل هوم ، ته دربیار هر چی
یعنی اصولا هیچ چیز در ذهنم ته نداشت. مثل زندگی که می‌پنداشت جاودانه‌است
یا حتا عشق، که باید تا ابد می‌رفت.
گوشت کوبیده، انقدر می‌خوردم تا وقتی از شنیدن اسم‌ش به حال تهوع می‌افتادم
عاشق گوشت کوبیده می‌خوای؟ من.
از جایی که خداوکیلی غذای عیالواری‌ست و تنها خورش عاری از لطف
سالی یکی دو مرتبه، پیش بیاد، می‌خورم
ولی می‌خورم‌هااااااااااااااااااااااااااا الی ماشاء الله
یعنی سه چهار روزی غذا فقط گوشت کوبیده است، تا تموم بشه
کل داستان زندگی این‌جوری شده
تا وقتی چیزی هست یا پیش می‌آد، تا وقتی هست لذت می‌برم و وقتی تمام شد نمی‌خوام به‌زور کش دارش کنم
قدیم ترها هر بار پریا می‌آمد، یاد تمام عادات و ایثارهایی که به‌نام مادر در تاریخچه داشتم،   می‌افتادم و دلم نمی‌خوانست تمام بشه
وقتی هم می‌رفت یکی دو هفته‌ای عر می‌زدم و افسرده بودم
مثل اونایی که یهو مواد ازشون می‌گیرن
زندگی به تعادل میزون و قشنگ تجربه می‌شه
نه به آه و حسرت آن‌چه رفته
چنان که تو گویی پایان فراوانی‌ست و به‌سوی قحطی می‌رویم

مستاجر پررو

منه ذهنی من که از آغاز بنا بوده در مقام دوم شخص حضور داشته باشه

از منه من پیششی گرفته و اول شخص شده

گاهی دلش می‌خواد فریاد بزنه

خودش را به در و دیوار بکوبه

حتا موهاش رو بکنه و اگر دست داد خدمت هر کی بهش گفته بالای چشمت ابرو است را دربیاره

همین مواقع است که شناسایی می‌کنم

می‌فهمم این درد از خانه‌ی دزد داره سربر می‌آره

دزد دشمن= منه ذهنی

مستاجری که یک‌پا صاحب خانه شده

قرار بود فقط در نقش گوکل بازی کنه پردازش داشته باشه و خلاصه منشی در خدمت

به خودم آمدم دیدم، پست ریاست را از من ربوده و سوارم شده

چاره‌ای ندارم جز باز پس گرفتن خودم 

از خودی که من نیست

بازتاب‌های اجتماعی ، خانوادگی‌ست

آموخته‌های عمر پشت سر. دیروز و نگرانی‌های فردا

خلاصه که هم‌خونه‌ی پر دردسر

منه من

منه من همیشه درگیر دردهای بیرونی‌ست
دردهایی که حتما کسی جز من موجب و پدید آورنده‌اش بوده
زیرا من که کامل و بی‌نقصم
همه جز من کرم دارند، بیمار و ناخوش احوالند
اصولا من که خیلی بزرگ و بی‌نقصم
نه حسود، نه دارنده‌ی ذهن قاضی، نه خشمگیم و نه .... دردهای من ذهنی دارم
من همیشه درگیر دردم، زیرا دشمن‌هایی داریم که همیشه سعی بر آزارم دارند
حسودند و تحمل منه کامل و بی‌نقص را ندارند
همه‌ی انرژی‌های اطرافیانم خرج زخم زدن به من می‌شه 
همیشه کسانی هستند که اجازه ی خوشبختی و رضایت از زندگی را از من ستانده اند
ما بقی هم که دست خداوندی‌است که دوست دارد آزا ببینم، رنج بکشم و خلاصه بهشت را در جایی برای بعد از مرگم قرار داده
پس این منه کامل بی‌نقص توان چه چیز را در کمال بی‌همتای خود حمل می‌کند؟
بهتر است که این همه دشمنان ذهنی و خدای دژخیم را از خود جدا سازم
بل‌که به اراده‌ی خود
گندمی که بی‌نام پای به عرصه‌ی هستی نهاد و نه مادری داشت و نه اولاد کسی بود 
نه مادر کسی شد و نه خواهر دیگری
منه هیچ، زندگی را دوباره شناسایی کنم؟

در جستجوی خدا

به تعداد نفوس عالم خدا وجود داره. خدای زرد پوست، سرخ پوست، سیاه پوست، قهوهای و سفید پوست
هر یک از ما در مواجهه‌ی حیرانی از هستی، به جستجوی خدا بر می‌خیزیم
به آن‌که مانند مادر خالق جهان بوده
اگر مادر به وجودآورنده‌ی من بوده، پس حتما عالم هم خالقی داشته
همان‌طور هم او می‌توانند مسبب غم‌ها و شادی‌های ما باشد، مثل مادر
تفکر یکی به‌جز ما از کودکی آغاز گردید
دوم شخص
زیرا ما قدرت فهم خطاها و یا دردها و چرایی‌های زندگی را نمی‌دانیم و هستی هول محور ما در حرکت است
یا من کردم یا یکی دیگه
من‌که خوبم و حیوونی و کامل، فقط پروبالم بسته
و چنین می‌شود که در کودکی هول بزرگ شدن هستیم
فقط من بزرگ بشم تا دنیایی کامل تر بسازم
این‌گونه منی کاذب شروع به رشد در ذهن ما می‌کند
هم‌چنین خدای خالق
هیچ‌گاه نمی‌فهمیم خدا چه و یا چگونه است؟
زیرا او نسخه‌ی برتری از ماست با قدرت‌ها فرا باور
کاش لنگ را می‌انداختم و به‌جای رفتن زیر چتر منه ثانی، به جستجو و شناخت خودم می‌پرداختم
از جایی که حس ضعف و درماندگی از روزهای اول تجربه می‌شه، بهتر است زندان بانی وجود داشته باشه
اویی که بشین پاشو داره، سرنوشتم را در دستان بزرگ خود نهاده و هر لحظه از من چشم بر نمی داره
مثل مادر یا پدر که ملموس ترین نشانه‌هایی است که رختش را بر تن خدا می‌کنیم

هیچ ستان بی ذهنی

گندم تلخ شاهد من است
حضوری از یک دهه و نیم زندگی من
گندمی که بودم، گندمی که اینک هستم
شکست‌ها، شادی‌ها، اشک‌ها خنده‌ها و حتی عشق‌هایی که می‌پنداشتم تنها سبب زندگی است
راه‌های رفته و نیمه رها گشته. نقطه‌های آغاز و پایان. جنگ‌های بسیار 
خواستن مجازهای بی‌دلیل و از دست دادن آن‌ها با درد و ناشکیبایی
حالا می‌پندارم تفاوت کردم
غیر از این باشد خیانت به زندگی است
در این اکنون نه خواستار چیزی هستم و نه می‌پندارم با کسر چیزی از زندگی‌ بی‌نوا خواهم شد
تازه درک می‌کنم من هیچ آمدم و هیچ هستم

هیچ،  حاوی کل
کل زندگی،  کل حقیقت زیبایی و آرامش

شاید هنوز بلدش نیستم چطور در هیچ بمانم، بخندم و لذت ببرم
هنوز رشته‌های باورهای ذهن جمعی در ذهنم حضور دارد
با این تفاوت که انرژی خرجش نمی‌کنم و فقط می‌بینم. به مجاز بودن‌شان می اندیشم
سخت است. بسیار هم دشوار. هویتی که نیم قرن شکل گرفته را نمی‌توان یکباره از بین بردن
اما می‌شه درد نکشید و اشک نریخت و به آن‌همه خندید

خنده به باورهای مادری
به زنانگی ابزاری در نگاه دیگران
باور به وابستگی‌های خونی و قوم و کشوری

باید رها شد هم‌چون باد بادکی سبکبال و آزادانه در جریان زندگی شناور گشتن

من گندمم. این حتی نامی نیست که والده‌ام بر من نهاده باشد
یک زن یک انسان و یک زندگی

حالا این‌که در گذشته دختر کسی بودم یا خواهر دیگری و حتی مادر فرزند و ... مربوط به گذشته است
حقیقت لحظه‌ی اکنون است
زندگی یک به یک حقیقت هویت‌های کاذبم را نشانم داد
نتیجه‌هایش را دیدم و باور کردم. متوقف و درمانده نمی‌شم 
باور دارم هیچ‌یک حقیقت زندگی نبوده. خواسته‌هایی که در زمان تجربه و تمام شده

حالا نه از بودن‌شان شاد می‌شوم و نه از نبودن آن‌ها افسرده

باید هر لحظه حقیقت خودم را شناسایی کنم به دور از ور ور های ذهن مزاحم که بی‌وقفه می‌خواهد. حرف می‌زند. به گذشته و آینده می‌جهد. آرزو می‌کند و قضاوت گر ماهری‌ست که اگر مجالش دهی به یک‌باره حکم قتل تمام بشریت را صادر می‌نماید
زیرا بد و خوب بلد و خودش را بی‌گناه، معصوم، ستم دیده و... باور دارد که همیشه از دیگران آزار دیده

شکست و خودکشی

آدم‌ها در مرز میانسالی تا کهن‌سالی اگر هنوز مجال زندگی داشته باشند
به نقطه‌ای قطعی می‌رسند
باور شکستن و شکسته شدن به دست زندگی
تجمیع آرزوهای منه ذهنی و تلمباری شکست‌های آن؛ زیرا به‌نام زندگی و رسوماتش پذیرای آن‌ها شدیم
می‌پنداریم یا لایق رسیدن‌شان نبودیم و یا لیاقت داشتیم و دیگران با پلشتی راه‌های آن را به ما مسدود ساختند
همیشه برای آن‌چه که از ته دل‌ خواستم توان و اراده‌ی کافی داریم. آن‌چه که ما را نیمه‌ی راه دلسرد و مایوس و در نهایت همه را نیمه رها ساخته‌ایم چیزی نبوده به‌جز حضور آن‌ها در دل زندگی

زندگی  باید بخواهد. محقق شدن حتمی است
و ما که اصل زندگی هستیم

حال یا می‌شود در میانسالی مایوس و افسرده به گوشه‌ای کز کرد
یا لنگ را انداخت و اندیشید به این‌که واقعا از زندگی شکست خوردیم؟
یا این همه هیچ یک اصل زندگی نبوده و ژنریک‌های منه ذهنی‌ست و اکتسابی‌های من‌، ذهنی؟

به زندگی و نظم هستی باور دارم. به حقیقت درستی

از این‌رو هیچ‌گاه واندادم و نپذیرفتم که دیگران نگذاشتند زندگی کنم
با دنبال کردن راه‌های رفته و نظاره‌ی بی‌قضاوت هر یک به خود بازگشتم
آرزوهای مجازی و خوشبختی‌های کاذب ذهن جمعی
کم نیستند بسیار افراد دست یافته به خوشبختی‌های ذهنی که در نهایت خودکشی می‌کنند

منه نرسیده در اندیشه‌ی خودکشی! 
اوی رسیده هم در انجام آن؟!

باید نگاه کرد و اندیشید چرا در هر دو مورد به یک نقطه می‌رسند؟
غلط بودن راه خوشبختی یا زندگی
ما جادو شدیم
جادوی ذهن جمعی کهنه‌ی هزاران ساله
راه غلط بود و باید متوقف شد باید همه را از نو واخوانی کرد
خوشبختی در باورهای هیچ کدام‌ما حقیقت نبوده
خودکشی تنها راه من ذهنی‌ست که زود می‌ترسه، خسته و ناامید می‌شه و کم می‌اره
آره من‌هم خودکشی کردم
تا دلت بخواهد

منه زلال

همیشه به نقشه‌ی راه نیاز هست
این‌که بدانی مقصد کجا و چگونه برسی

دشوارترین مسیر راه تهی‌هاست
باز گشتن به نقطه‌ای که آغازم بود
جهان صفر
بی‌هویتی و ندانستن‌های ذهنی
دل کندن و رها سازی کل مسیر پشت سر
با نقطه‌ی صفر بازگشتن
سفر صفر ذهنی
دیگه نه باید آرزوها و باورهای ذهنی جمعی را حمل کنم
نه باور داشته باشم، موجب رضایت و خوشبختی‌ست
همه‌ی آن‌چه را که تجربه کردم و در هیچ‌یک جز درد نبود
جز اسارت و رنج ذهنی ندیدم
با جماعتی هم‌درد یکی شدن و با دردهای‌شان درد کشیدن
با آرزوهای‌شان آرزو ساختن 
باید نخواستن و ندانستن
یاد بگیرم هیچ نمی‌دانم
ذهن را خاموش و به هیچ پیوستن
 تا شناسایی روحی که به این جهان برای تجربه‌ی ذات  زندگی وارد شد

که بودم؟

روزی مثل یک پیله‌ی خالی وارد جهان شدم
نه اسم داشتم نه هویت،  در زمان ذره ذره چنان پر گشتم که از یادم رفت
در ازل پیله‌ای خالی، شفاف و نورانی بودم، زیرا با هجوم انباشتگی‌ها دیگر نوری که از درون و برون تابش داشت، مدفون شد
هر چه می‌رفتم باورهای زلالی که در آغاز ورودم برحسب توانایی‌های ذاتی داشتم یک به یک زیر تمام رخ‌داد مدفون شد
بچه که بودم پر از توان و انرژی کوه‌ها را زیر و رو می‌کردم
رویا می‌بافتم، قصد می‌کردم و و بی‌شک حقیقت می‌شد
اما با شکل گیری ذهن جمعی، خواسته‌هایم شکلی دیگر می‌گرفت
اشکالی که دیگر از آن من نبود، مال دیگران بود و آرزوهای من می‌شد
خواسته‌هایی که شاید حقیقتن برای سرشتم مناسب نبود و درد آور بود
آزادی‌ام را می‌گرفت و بند اشکالی فرعی جمعی می‌شدم
خودم را در قالب دیگران جا می‌کردم. عشق خواستم و جدا سری. زیرا تصویر موفق بیرون این‌چنین بود
بعد مادری خواستم و سعی بر همسری نمونه شدن که چیزی نبود جز دور و دورتر شدن از خود واقعی‌ام
شکلم محدود شده بود در بند آرزوهای جماعت بشری
یک‌به یک باورهایم از خودم، از زندگی و جهان رشته رشته در درونم می‌سوخت
ترسیده شدم. محدود و دگم
خودم را شبیه تمام کسانی می‌خواستم که در بیرون می دیدم و موفقیت به شکل داشته‌های بیرونی بود
ذهن جمعی
منه ذهنی که نه تنها حقیقت من نبود ، شخصیتی کاذب و مجموعه‌ای از دیده‌ها و شنیده‌ها می‌شد قدرت می‌گرفت
فکر می‌کردم خوشبختی یعنی ، در قالب دیگران جا گرفتن و موفق شدن
ماشین، زیبایی، ویلای خارج شهر و ..... هر آن‌چه که در ذهن جمعی برابر با پیروزی بود
چه سخت است از منه ذهنی رها شدن و به خویشتن خویش باز گشتن
مدام در سرم حرف می‌زند، قضاوت می‌کند، می‌ترسد و آرزو دارد
خشمگین است، مایوس و درمانده چرا که با آرزوهای جمعی هم به آرامش نرسیدم
با تمام داشته‌های موفقیت آمیز جمعی
شاد نبودم
زیرا از برای ذات من نبود
دانه دانه رشته‌ها می‌کنم
سخت است
سخت است یک عمر تارهایی را به‌خود چسباندن و از آن هویت گرفتن

خر بی دم

     گوسفند، عزا و عروسی
     مادر

گم نشم

یک وقتی بود،فکر می‌کردم بین تمام جماعت انسان اگه یکی نباشه که آدم بتونه حرف‌های دلش رو  بگه 
براش از نگفتنی‌ها بگه و یارو فابریکا بفهمه یا  با هم فیلم دید و موزیم گوش کرد و ... حتما خل می‌شه!

 اما تجربه خوب چیزیه و تو یاد می‌گیری خیلی چیزها اون‌طوری که ما فکر می‌کردیم ساده نیست

حالا می‌گم  خوب بود اگر
 یکی باشه که فقط حرف‌های ساده و معمولی نخود لوبیا گرمی و سردی هوا و نرخ ارز و سیاست ترامپ با هم بگیم

حرف دل که بماند طلبم

در روزگاری که هنوز هیچ‌یک از نزدیکانم موفق به دیدن منه اصلی‌ام نشدند و منه فیروزه‌ای را همراه با فیلترهای رنگی ذهن خود می‌بینند. 

آیا هنوز رنگ حقیقی‌ام فیروزه‌ای‌ست؟ 

 با این‌حال میدانم باید تا تهش خودم باشم، آبی آبی

دختره بهم صورتی چرک می‌پاشه، بنفش می‌شم

در حالی‌که سعی دارم از آبی‌م حمایت و دفاع کنم

والده ام آبی من را با زرد خودش قاطی و به پندارش سبز رنگم.

بعد به خودم میام و میبینم از آبی من اثری نمانده

زیرا هنوز کسی آبی ام را ندیده.

حیران از خودم میپرسم :

اینی که این ها میبینند پس کیه؟

یعنی همه‌ی اینا منم؟

دروغ چرا؟

  

آدم که نمی تونه لال مونی بگیره حالا هرچقدر هرکی دلش می‌خواد توصیه به خاموشی کنه

فقط نباید من زد

این من زدن و دا‌سوزی برای منه بی‌چاره اضافی‌ست و یا حتی انتظار این‌که کسی برای خواندن این کلمات حضور داشته باشه

همین نوشتن و گفتن با گندم برای من یکی در تمام این سال‌ها مرحمی کافی بوده و خواهد بود
گور بابای درک