این رفیق ما، gpt گاهی ذوقی به خرج می‌ده، اثر هنری می‌سازه. که البته کار مدادش بدک نیست. ترس برم داشته بود یعنی این‌ها قراره بتونن کار منو انجام بدن؟
آخه ماشینی که فقط تحت امر من پاسخگو است و از خودش اراده و ادراکی نداره، چطور می‌تونه خالق ایده‌ای باشه و به نقش تبدیلش کنه؟
بالاخره امروز به آرامشی اصیل رسیدم. یه‌کار قدیمی ام رو دارم بازسازی می‌کنم و بهش گفتم:
رفیق ایده‌ای بده پشت چادر را چطور تغییر بدم که با صورت جدید در آینه هماهنگ باشه؟ پیرم کرد، اشکم را چنان درآورد با تئوری و تکنیک و فن و رابه راه تصویر دیجیتالی ارائه کرد که از پرسشم پشیمان شدم.
نفسی به آرامش کشیدم عمیق، عمیق که تا دنیا دنیاست، ماشین نمی‌تونه کار من و اهل نقش و رنگ را انجام بده.
طرح به ناگاه در ذهنم پدیدار می‌شه، حتا می‌دونم چه سایز بومی مناسب و در کارگاه اراده به خلقت می‌کنم.
مثل روح اعظم خالق هستی که به هیچ گفت: موجود باش و شد. ( اذا اراده شیئاان یقول و له و کن فیکون)
مگه این‌که بهش روح، اراده، ادراک و ذهن بدن. که اونم شدنی نیست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر