گندم تلخ: lonly

۱۳۸۵ اردیبهشت ۱۴, پنجشنبه

lonly

تلخي هاي زندگي را آيا پاياني هست ؟

بي همزباني , بي همدلي! ا

بي گوشي شنوا كه بغض تلخ تو را بشنود؟

بي نگاهي كه شوق ديدار تو را در خود جا داده باشه ؟

تنها آمديم

تنها زندگي كرديم

و روزي هم , تنها خواهيم رفت

كجاست شوق بودن ؟

۱ نظر:

lordjesus۱۹ اردیبهشت ۱۳۸۵ ساعت ۱۰:۱۲
آدم اينجا تنهاست تنهاست و در اين تنهايي ساية‌ناروني تا ابديت جاري است
پاسخحذف
پاسخ‌ها

افزودن نظر

سلام نیمه

سلام ، پسرهایی که در نوجوانی بانگاه‌تون تنم رو لرزوندین سلام به اونی که ازخجالت نگاهم نکرد که بلرزم سلام اونی که قدم به قدم عشق را به من آموختن سلام اونی که به اشتباه گمان کردم ، دوستش دارم. یا، دوستم داره سلام اونی که به‌خاطرش صد بار کنار پنجره رفتم سلام اونی که پشت پنجره منتظر موند و من نفهمیدم سلام اونی که گمان می‌کردم، دوستش دارم؛ فکر می‌کردم دوستم داره سلام به عشق اول بچگی و سلام به عشق آخر دیروزم سلام به همه اون حقه بازهایی که دوستم نداشتن و الکی ادای عاشق‌ها رو درآوردن و خر خودشون بودن سلام به اونی که با تن لرزه منتظر شنیدن صداش بودم سلام به اونی که یه‌روزی با یه نگاه دزدکی غافلگیرم کرد، دلم را برد سلام به همه عشق‌های این زندگیم سلام به هر کسی در تمام زندگی های قبلی و بعدی دلم را لرزاندن و خواهند لرزانید سلام به اون‌ها که وارد جهان هم نشدیم؛ ولی ممکن بود دیوانه وار عاشق هم بشیم سلام به اون‌ها که می‌دونم دوستم داشتن. من، دوست‌شان داشتم سلام به اون‌ها که نمی‌دونستن دوستشون دارم یا من هرگز نفهمیدم دوستم داشتند

گندم تلخ

۱۳۸۵ اردیبهشت ۱۴, پنجشنبه

lonly

۱ نظر:

زمان دایره‌ای

جستجوی این وبلاگ