هربار می‌رم چای بریزم و می‌بنیم یه ذره چای ته قوری مونده
ته چایی رو که البته کهنه و مونده هم نیست،
خالی می‌کنم توی لیوان و چای تازه دم می‌کنم
لیوان چای رو می‌آرم کنارم و تا تهش در بیاد
معمولا یک ساعتی طول می‌کشه
وقتی یاد چای تازه دم می‌افتم
دیگه از دهن افتاده و عطر تارگی‌ش از بین رفته
یه چیزی تو مایه‌های زندگی‌م
جاخالی کن که شاه به ناگاه آید
چون خالی شد
شه به درگاه آید
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر