۱۳۸۵ آذر ۱۲, یکشنبه

هر لحظه صراط

جهان میدان مینی است که بایدآهسته و سبک از آن عبور کرد
هرچه اضافه بار بیشتری با خود داشته باشی، 

امکان برهم خوردن تعادل و خطر سقوطت را بر روی مین بالا می‌برد
بزرگترین اضافه بارهای ما، تعلقات خاطری است که به آدم‌ها و اشیاء داریم
در واقع پای‌بند مالکیتیم.

 هر چه راکه دوست داشتنی است برای خود می‌خواهیم. 
گذشته‌های تلخ را هم کناراین بارها می‌کشیم تا از دل‌سوزی برای خود غافل نشویم
آینده ‌ای که هنوز نرسیده و گذشته‌ای که به انتهایش رسیدیم‌.

 ما را در لحظه‌ی اکنون ناتوان و در دسترس می‌سازد
زخم‌های کهنه خود هر یک تله‌ای برای انفجاراند. فریاد های از سر خشم
فریاد گوش خراش
انفجار یکی از این مین‌هاست. 

اگر پیش از رسیدن به پایان؛ مین‌ها یکی‌یکی منفجر شوند تو امکانات و توان برای گذار به سوی دیگر را نخواهی داشت . 
چون انرژی برای ادامه‌ی مسیر رشدت نمانده

۱ نظر:

  1. salam khasteh nabashy chand roz bod matlab naneveshteh bodey montazer bodam .
    ghabol ast ke adam nabayd ezafeh bar dahsteh bahsad va in ezafeh barah va taloghat doniaey ast ke rah ra doshvar va sangin mikonad va residane be maghsod ham doshvar mishavad ,vali bayad ghaboll kard ke zendegy dar in donya ke moghadameh vorod be donyaye badist ba hamin taloghatash afrideh shodeh va bayad az in taloghat be nahve matlob va shaiesteh estefadeh kard va nemitavan anha ra faramosh kard.
    mahdavia2001

    پاسخحذف

سفری در خیال کیهانی ( تجربه‌ای هولوگرام)

  اگر انرژی تجربه زیسته ما هرگز از بين نمی رود،  آیا همواره در حال باز تولید و حفظ خود در زمان کیهانی است. همان طور که در خواب در زمان سفر م...