عمری خودمون رو به یکصد و بیست و چهار هزار بیماری می‌زدیم
که نریم مدرسه
حال که بخواهیم هم هیچ مدرسه‌ای مدرسه‌ی دوران جوانی، چنان که افتد و دانی نمیشهدر فیس بوک عضو گروه دبیرستان می‌شیم و دنبال هم شاگردی‌ها می‌گردیم
اینه که شیخ اجل داش حبیب می‌گه:
همه‌ی عمر دیر رسیدیم
یعنی انقدر در دیروز و فردا پرسه می‌زنیم که
امروز و حالا رو نمی‌بینیم
و این بیشترین انرژی را هدر می‌ده و
نفهمیده از زندگی می‌گذریم
شاید یه روزهم افسوس همین لحظات حالا را بخورم که در تنهایی گذشت و هیچ نفهمیدم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر