فاز منفی

بعضی آدما به‌قدر موج منفی دارن که دیدارشون به سادگی می‌تونه ما رو از ساعت تا چند روز، خراب کنه
بعضی آدم‌ها مثل پزشکان و پرستارها که  چون انرژی مرگ و بیماری در بیمارستان‌ها بیش از تولده، دیگری‌شون شروع می‌کنه به ساخت گارد محافظ روی هاله‌‌شون. 
ندیدی چه‌قدر یخ و بی‌روح‌اند؟ اصلا نمی‌شه باهاشون ارتباط گرفت. چون گارد بسیار ضخیمی ازشون محافظت می‌کنه.
 برخی هم اونایی که  زیادی سر به سر خودشون گذاشتن و تونست دوباره لفاف رویی انرژی‌ را ترمیم کنن و گارد دارند

 باقی ول معطلیم؛ چون هر جا پا می‌زاریم تحت تاثیر انرژی‌های مکان قرار می‌گیریم
یکی‌ش من،
 مال من که از سن جوانی اوضاع‌ش خراب بود و تا نشد یک کلاس مدیتیشن برم. 
روز اول و آخری که چنین کلاسی رفتم،   همه بلند بلند فکر می‌کردند و من نمی‌تونستم به سکوت درون برسم
سی همینم بعد از ترک فرقه قادری، دیگه به هیچ مکان عمومی نمی‌رم مگر به اجبار
یعنی دروغ چرا؟ حتا برای تشییح جنازه برادرم هم نرفتم 
چون بعدش  سیاه طرف هم از تن درآوردن و من هنوز آدم نشدم 
 مریض می‌شم می‌افتم توی رختخواب بدجور
می‌مونم به گلدان‌های خانه
گفتم گل: اگر دو دسته گل یک‌شکل از یک‌جا بخری، یکی‌به بیمارستان و دیگری به خونه ببری، اونی که بردی خونه بیشتر عمر می‌کنه ولی گل بیمارستان به صبح هم نمی‌کشه

شماهم حواستون به خودتون هست؟‌
 یا فکر می‌کنید فابریک همیشه یه دردی در جسم و روح‌تون هست؟

انگیزش هستی

بالاخره یه چیزی به این هستی مدیریت داره، تو بگو خدا من می‌گم انگیزش هستی یا هر اسمی

این سیستم یک مدیر و طراح داره که بودنش شک نباید کرد
یه مواقعی چیزهایی پیش می‌آد که تو می‌مونی با دهان باز
کی باید از کجا بیاد چه وقت در کدام نقطه‌ای قرار بگیره که اتفاقی بیفته که در ذهنش هم باور شدن نیست
فقط کار شخص مدیرعامل دنیاست
کامپیوتر قدیمی پریا شده بود بار اضافی. مگه یک خونه چند سیستم نیاز داره؟
روزی به خانم والده گفتم می‌خوام این هارو بدم به موسسه مهر گیتی
گفت: جه کاریه؟ بده بچه‌های علی آقا
با تردید گفتم: نمی‌شه چیز دست دوم داد  
همون روز زنگ زدم موسسه مهر گیتی و گفتند ما شرکت خودجوش مردمی هستیم خودت هر چی هست بردار بیار این‌جا
من خودمم به زور راه می‌برم فکر کن مانیتو ر و کیس بزنم به سینه تا پایین ببرم بعد هم............ از خونه رفتم بیرون سینه به سینه با علی آقا شدم همسایه بغلی یهو پرسیدم: 
« علی فلان چیز می‌خوای؟ » تو گویی خدا دنیا را بهش داد. گفت :
  دیشب پوستم رو کندن که چیز می‌خوایم. من یه سرایدار از کجام بیارم؟ رفتم شرکت طبقه ششم خودمون که بیستا دست دوم و خراب انداخته توی خر پشته. ولی به من نداد. ببین خدا چه‌طور و از کجا بلافاصله خودش فرستاد!!
یک‌ساعت بعد هم با خوشحالی اومد و بردش
به همین سادگی دنیا پر است از اتفاقات این‌طوری که ما بهش توجه نمی‌کنیم اما اثر انگشت خالق روی همه‌اش هست

اجتماعی شدن‌ها

اول گل درخت بودیم بعد رفتیم به غار
تنها بودیم، زیاد شدیم
نقاط گسترش یافت و ما اجتماع شدیم
از روی دست هم مشق کردیم و با خودمون بیگانه شدیم
یکی از اهالی اجتماع
اجتماع ترسید و ایستاد، ماهم متوقف شدیم
اجتماع رفت ما هم رفتیم
اجتماع بت پرست شد، کافر شد، مومن شد. ماهم همان کردیم که اجتماع کرد
تصمیم گرفت دخترش زنده بگور بشه، شد. تصمیم گرفت برده بشه، برده‌داری آزاد شد
تصمیم شد، بچه‌ها در سن پایین ازدواج کنند، کردیم
خلاصه اجتماع هر غلطی خواست و کرد ماهم کردیم چون حرف تازه‌ای از خودمون نداشتیم
اون‌هایی هم که داشتند مثل بزگر از گله کندن و اسمش شد فرار مغزها
تا وقتی با مصیبت جمعی بریم همانیم
تا وقتی در جهت بهبود تلاشی نکنیم همان یاروی گل درخت می‌مونیم
و من‌که هیچ‌گاه دوست نداشتم هم‌رنگ اجتماع باشم
در حالی‌که خانم والده از همان بچگی و به زور دوست داشت اجتماعی بشم و نبودم که بشم
تازه بعد هم که اجتماعی شدم به دلش ننشست و کشیدم کنج خونه
خب ایی چه دردی بود؟ می‌زاشت از اول برای خودم در همان انزوای دوست داشتنی گل‌خانه‌ی پدری
بین گل‌دان‌های شمعدانی قد بکشم
اصلا نه که تارزان زاییده بود
هاوالا. اما برعکس
تارزان از اجتماع رفت و در جنگل گم شد و من از جنگل به این‌جا رسیدم و گم شدم
شانتال هم در نقش چیتای هم‌درد
و از وابستگی‌های بسیار هم نتوانستم کندن، ماندم در اجتماع و انزوا
باز این شرف داره به رفتن از پی دیگرانی که من نیستم و توانایی‌های مشترکی که ندارم

بدو بدو وا نده

مگه می‌شه عمر ما همین‌طور بره و همان شکلی باشیم که ده، بیست سال پیش بودیم؟
اگر باشی، شک نکن که به همه عمرت خیانت کردی
مگه می‌شه از صبح تا شب کاری تکرار بشه که همیشه کردیم؟

می‌شه نقطه‌ای به خودمون ایست بدیم؟
نه
یعنی برای من که این بوده
همان هزار سال پیش که متارکه کردم با خودم عهد کردم به بی‌راهه‌ی بطالت نرم
و هر سال چیزی تازه یاد بگیرم که ترکیب عادت‌هام  بهم بریزه
خب آره. چرا که نه؟
مگه  درختیم که یک نقطه و یک شکل ثابت بمونیم؟
نه به‌خدا
مثلا:
 دو سال پیش در رنگ آمیزی خونه تخصص گرفتم. البته پس از رنگ دو خونه. کامل‌ها هم رنگ روغن و هم آکرلیک 
هم چلک و هم تهران را نقاشی کردم
سال گذشته به یادگیری انواع پخت شیرینی و مربا و خشک کردن انواع میوه و سبزی سپری شد
البته به یمن قصد هجرت پریا
امسال هم نوبت آبرنگ و باید هر طور شده کاملش کنم
یعنی قصدش را کردم
مگه می‌شه در هیچ نقطه‌ای توقف کرد و گفت: همین‌ قدر کافی‌ست؟
می‌شه بی‌مصرف بود و گذران عمر را تماشا کرد؟
می‌شه دربرابر مشکلات خم شد و وا داد؟
نه به‌خدا نمی‌شه. این همه از سرمون گذشته ولی رفته
جز خاطره چیزی ازش برجا نیست. حتا سفر پدر و زندگی ادامه یافت
می‌شه همین‌طور انرژی‌های خلاق خرج ذهن بشه بی‌اون‌که تبدیل به ماده بشه؟
همه‌ی این هاست که از بشر امروزی موجودی آشفته ساخته
وا دادن به تیرگی‌های راه

صبورانه

اصولا هر کاری که صبوری و تامل لازم داره، من ازش فرار کردم
کمااین‌که نتونستم صبر کنم تا نه ماهه به‌دنیا بیام و به لطف بوئین‌زهرا هول هولی و هشت ماه نشده پریدم توی دنیا
از اول همین‌طوری زندگی کردم که نتیجه‌اش خیلی چیزهاست
هر کی در مسیرم قرار گرفت بهش فرصت ندادم خودش را معرفی کنه با اولین شناسه‌ی نامیمون زدم به‌چاک
نمونه‌اش نقاشی آبرنگ
آبرنگ از آن دست کارهای زودتند سریع و تکنیکی است
یعنی برای گذاشتن رنگ و شکل گرفتن صبوری می‌خواد و من نداشتم
دروغ چرا ؟
اصولا در هیچ رنگی این صبوری را نداشتم ولی هیچ رنگی دقت و وسواس آبرنگ را نمی‌خواد
لاکردار بی‌راه بری نقش رنگ روی تکه‌ای می‌افته که باید اصولا سفید بمونه و با هیچ‌چیز نا پاک می‌شه
و نه قابل پنهان کاری و منم هیچ‌وقت این‌کاره نشدم
اما
بعد از بازگشایی کارگاه قصد کردم که حتما این کار را هم مانند دیگر کارها به اتمام برسانم
گواش، رنگ روغن، آکرلیک و حالا هم آبرنگ
هفته‌ی گذشته به دانلود از یوتیوب و نگاه به دست استادان مختلف گذشت
صبوری و نشستن و نگاه کردن
کم از تمرینات کارلوس نداره
و با این‌که هم‌چنان گند می‌خوره به کاغذ من هم‌چنان کاغذ پشت کاغذ مشق صبوری می‌کنم

صبح اول هفته بخیر

زندگی و زمان از حرکت نمی‌ایستند
ماییم که در یک نقطه متوقف می‌شیم و اون نقطه می‌تونه هر نقطه‌ای باشه
از شکست در عشق یا اقتصاد، اجتماع یا خانواده ..... و این وظیفه‌ی ماست که از حرکت بازنمانیم
واقایع در زندگی در حال رفت و آمدند
مثل یک آسمان که ابرها گاه هستند و گاه نه، اما آسمان همیشه همان آبی‌ست که از عصر آدم بوده
و من یک آسمانم.
نه که خیلی خیلی خودش
اما سال‌هاست مشق می‌کنم با تمام آمدن‌ها و رفتن‌ها با تمام گریه‌ها و لبخندها
با همه بودن و نبودن ها باز برخیزم و خاک از زانو بتکانم و به راهم ادامه بدم
این است نقش ما در زندگی
به هیچ‌ش نام شکست ندیم
ما آمدیم تا در هر شرایط بتوانیم به خوبی زندگی کنیم و همه‌ی هنر انسان خدا این است

 

شانتال روزها می‌ره بیرون دو سه ساعتی بازی می‌کنه بعد اجازه داره بیاد تو به شرطی که توی خونه جولون نده
روزهای اول گوش می‌کرد و ترجیح می‌داد توی خونه روی دشکچه کنار رادیاتور ساعت‌ها بشینه اما بیرون نره
دو سه روزه عقل رس شده، هی می‌ره بیرون بازی می‌کنه، خسته که شد می‌گه بیا در رو باز کن
گوله می‌کنه کنار رادیاتور. بعد از یکی دو ساعت دوباره می‌خواد بره بیرون
خلاصه که این سگ هم عقلش می‌رسه مشکلاتش را مدیریت کنه
الان بهش اجازه دادم تو خونه بازی کنه ، باورم نمی‌شد که این چه‌طور روی این سرامیک‌ها بکسوات می‌کرد و با سرعت چی می‌دوید در عین این‌که مراقب بود با این همه سرعت و هیجان، از مرزهاش نگذره
گریز از مرکز و سر خوردن روی سرامیک‌ها طوری که می‌ترسیدم با سر بره پایین فلزی چهار چوب پنجره‌ها
یهو متوجه موضوع مهمی شدم
البته می‌دونم با تاخیر حتما همه جای من زودتر از این‌ها به عقل خودشون رسیده بود
این حیوان به این کوچکی می‌تونه این همه انرژی را درون خودش کنترل کنه
 به‌جای شادی در غریزه دویدن بازیگوشی کردن و به فکر مرزها باشده و ساعت‌ها از یک‌متر جا اون‌ورتر اجازه نداشته باشه بره
وقتی پریا می‌رفت گفتم : نگران نباش تا برگردی آماده‌اش می‌کنم برای بچث‌های فلسقی
خندیدیم گفت: فقط دون خوانی‌ش نکن
نمی‌دونستم اقتدار این سگ توله از من هم بیشتره
یه‌وقت‌هایی یکی می‌آد دم در رعشه می‌گیره که ببینه کی پشت دره؟
ولی این‌که می‌لرزه از فضولی و از خط در نمی‌گذره، جای تقدیر داره
از اول هم گفته بودم شانتال استاد بزرگ منه
ولی: بدبخت کسی که قد شانتال نتونه به خود و نفسش تسلط داشته باشه

مرا چنین خواهی؟

یعنی تو باید بمیری تا خیال جمیع بشریت خلاص بشه
تا وقتی این‌همه بیمار روانی در این مملکت زندگی می‌کنه ما نیازی به گلایه از نظام حاکم نداریم
مگر آن‌ها از کجا آمده‌اند؟
 از عربستان و از زیر حدیث کسا؟
خیر آن‌ها هم بخشی از همین مردم بیمار کشورند
وقتی تو نتونی بنویسی فقط چون مشتی بیمار جنسی و شهوت پرست اسم‌شون مرد شده و به هر زنی
از هر کجای دنیا ، حتا یکی مثل من و فقط در نت، به سادگی می‌تونن گیر بدن و ایجاد مزاحمت کنند
  نیاز به اجنبی و خائن نداریم
قدیما یه محل بود و چندتا اراذل اوباش
که همون اوباش هم باز حرمت محل را نگه می‌داشتن و بدی‌ها را به چند محل دورتر می‌بردند
که شکر ایزد منان از اون‌ها هم اثری باقی نیست
حالا که فقط مونده برادر به خواهرش نظر پیدا کنه
چه‌قدر دلم می‌خواد از ایران برم، برم جایی که نه بابت رسمم زیر ذره بین بنشینم و نه از باب ساختنم
ارشاد کم بود؟ بعد از ارشاد نوبت شماست؟
ما به نام زن حق نداریم نفس بکشیم،  چون مردان این خاک اکثرا روانی و سرکوب‌هایی را حمل می‌کنند که نسل‌ها برجان‌شان ریخته
آقای مجید، سهیل، کاوه یکی یا هر چند نفری که هستید و دیگه خودم هم نمی‌دونم
این‌که در همه‌جای نت بلاک بشید هم کافی نیست؟  باید ذهن بیمارتون را بر سر زندگی دختران بانوحوا خراب کنید؟
با تو هستم
همونی که فکر می‌کنی از عشق زنی دیوانه شدی که نه دیدی و نه جز همین نوشتار وبلاگی ازش چیزی می‌دونی
این‌که ننویسم و حبس بشم کنج خونه زخم‌های تو را التیام می‌بخشه؟
این‌که صفحه‌ام را به روی عموم ببندم، عقده‌های وجودت را ترمیم می‌کنه؟
تویی که شب می‌ری خونه و بچه‌هات فکر می‌کنند خدا آمد، در قصه‌هایت از این خدای کثیف هم خبر می‌دی؟
می‌گی وقتی خونه نیستی چه می‌کنی با این خلق خدا؟
می‌گی به هر زنی که می‌رسی بهش نظر داری؟
می‌گی عاشق همه می‌شی و کار و زندگیت را گذاشتی به مردم آزاری؟
اما من به خدای خودم می‌گم:
خدایا من را از این مملکت نجات بده
اگر بنا بود امثال من فقط برای خودشون بنویسند و با خودشون حرف بزنند
که جملگی دیوانه‌ی روانی شده بودیم
منی که صبح به عشق فقط  قلم چشم باز می‌کنم، قلمی که گاه می‌نویسد و گاه رسم
گاه بر سنگ زخمه می‌زند و گاه
 بر وجدان و شرف بی‌غیرتان تف

حضرت علیه، گلی خانم

از هنگامی که وارد جهان حجم شدم دست از رسم کشیدم
بعد هم که داستان تصادف و .... اواخر سال اول بستر بودم که روزی یکی از ترجمه‌های گیتی خوشدل به دستم رسید
و با تشویق خانم خوشدل و خواهر بانو ژاله که همان سال مرا ترک کرد
شروع کردم در همان بستر نقاشی‌های کوچک کشیدن
چون کوچیک کار می‌کردم رفتم سراغ تصاویر شخصیت‌های کارتونی که پریا دوست داشت
پری دریای و ..... روز به روز حالم بهتر می‌شد و تا روزی که بوم و سه‌پایه نشست کنار تخت بیماریم
دو سال شوخی نیست آن‌هم بعد از 17 مرتبه جراحی
صد رحمت به زندان انفرادی
هنوز با سرکار علیه گلی آشنا نشده بودم و این سال‌ها در پس زمینه‌ی جانم داشته نق می‌زده که :
حوصله‌ی من سر رفته. پس من چی؟ آب‌تنی، روی چمن پابرهنه دویدن، نقاشی و با رنگ کثافت‌کاری کردن و .... و من فریاد می‌کشیدم:
خدایا چرا من؟ مگه من چه گناهی کرده بودم؟
منی که انقده خوبم، ماهم ..... چرا همه رو ول کردی اومدی سراغ من؟
بی‌آن‌که فکر کنم خودم با خودم کرده بودم و نفهمیم ربطی به خدا نداشت و باز زار می‌زد چرا من؟
با همه می‌جنگیدم و تقصیر وضعیت موجود به گردن دیگران بود ، نه من
طبق عادت بشری، شما جدی نگیر
بعد از ورود رنگ و کاغذ به ماجرای درمان، بهبودی من سرعت گرفت
بعدهاااااا که رفتیم سراغ کنکاش و شناخت خود، متوجه شدم در تمام این سال‌ها از بچگی ان‌قدر پا زده بودم تا زودتر برسم به بزرگ‌سالی اسباب کودکی را در حیاط منزل بی‌بی گم کرده بودم
همه چیز می‌شنیدم جز صدای گلی، به همه چیز توجه داشتم جز به کودک درونم
و این‌چنین شد که پابه‌پای گلی رفتم
گلی شخصیت خودش را کسب کرد و دست از سر من برداشت
هر موقع گلی می خواد می‌ره و در صفحه‌ی خودش می‌نویسه. این‌جا کنارم نقاشی می‌کنه حتا شده در این سیستم ساخته‌ی دست بشری
به هرحال که حال می‌کنه
و تو اگر به کودک درونت توجه نکنی، نمی‌تونی هرگز از زندگی احساس رضایت داشته باشی و مدام دنبال عشق می‌دوی
این عشقی‌ست که از درون آغاز می‌شه اگر راه داد، به دیگری هم شاید ختم شد
غیر از این هم راهی نداره

عشق ساز

لحظه لحظه‌هاش می‌گذرد این زندگی
هر ثانیه‌ای که می‌ره از حساب‌مون کم می‌شه
از حساب مایی که تنها آمدیم، تنها هستیم و قول می‌دم تنهای تنها این جهان را ترک خواهیم کرد
بدون هیچ یک از آن‌هایی که به‌خاطرشون خودمون رو به آب و آتیش زدیم
خیلی می‌ترسم از لحظه‌ی مرگ
هربار به اون نقطه رسیدم با خودم درگیر شدم چه غلطی کردی در این زندگی که می‌خواستی بری؟
و من که از خودم همیشه شاکی، پاسخم، هیچی بود
بار اول که سال 76 بود این‌طوری شد که همان‌طور که می‌رفتم و با شادی از خودم می‌کندم وسط راه به‌یاد آوردم تجربه‌ای دوباره نیمه رها شد

حالا این " باز " که مفهومی دوباره داشت یعنی چی بماند، « به تناسخ معتقد نیستم »  بار اول  با سرعت به جسمم برگشتم چون با افسوس فراوان به خاطر آوردم
 « آخ باز عشق را تجربه نکردم »  و آه  افسوس چنان قدرتی داشت که مثل کش به جسمم برگشتم
بماند که فهمم از عشق خطا بود و کلی الکی پلکی دنبال نیمه‌ی گمشده گشتم
بار دوم که به‌قدری خفن بود و آمار دردسر من بالا همه رهایم کردند
من موندم  بسته شده به انواع وزنه و تخت، پریا که ده دوازده سال بیشتر نداشت و یک خانم پرستار مواجب بگیر
در همان مرحله فکر کردم  منظور،  عشق گل باقالی نبود.
  نمی‌تونم هیچ‌کس را به جز بچه‌هام دوست داشته باشم
رفتیم تو کار عشق عمومی و اینا که همه را دوست داشته باشیم که سال 78 بود
بار آخر هم سال 88 بود.  سکته کردم و اگر همین لیلا به‌موقع نرسانده بودم بیمارستان، رفته بودم
فهمیدم من باید به خودم عشق بدم تا زندگی‌م سرشار از عشق بشه و این یحتمل همان عشقی بود که باز یادم رفته بود
این‌بار نزدم تو کار خودخواهی و من برتری
رفتم سراغ آزادی روحم و این بزرگترین عشقی بود که آموختم
عشق به روحی که پس از مرگ تنها حقیقت موجودم خواهد بود
پس عشق می‌کارم
عشق درو می‌کنم
و عشق برخواهم داشت
که عشق از من به من آغاز خواهد شد ، بعد به سایرین خواهد رسید
مردم مذهبی را دیدی؟
دوست نداشتنی. تا دلت بخواد آدم فراری بده
چون سرشار از خشمی از باب سرکوب‌ند
سرکوب خود، سرکوب انسان خدایی، سرکوب خواسته‌ها و نکرده‌ها ........
بیا آزدی را در عشق رسم کنیم

من و کانین

دیروز صبح زیر چهارسوق محله‌ی ابلیس ذلیل شده چشم  باز کردم
وجودم پر از بغض بود، سیاهی و تاریکی
قصد کردم یک‌ضرب به سمت کرج حرکت کنم و این تعطیلات کش دار بی فایده را یه‌جوری هم بیارم
اما از جایی که به راز و رمز وجودم کاملن آشنا هستم، نشستم سرجام
همون‌جا توی بستر در حالی‌:ه چای تازه دم صبحانه را می‌نوشیدم با خودم نشستم
یقه‌اش را گرفتم و گذاشتم بیخ دیوار که:
هوی چه خبره دوباره پای فرارت جون گرفته؟
این‌بار از کی و چی می‌خواهی در بری؟
از خودت؟
به‌کجا می‌ری که خودت نباشه؟و...... همان سوالات کهن
قدیما با بازی‌های منه ذهنی می‌رفتم، الان سی چی باید باهاش برم؟
می‌ری و باز باید برگردی همین‌جا، در همین حال و هوا؛ یا نه که طبق سنوات گذشته می‌خواهی از اون‌جا هم بری چلک؟
تو این سرما که خودت می‌تونی اون‌جا بند نمی‌شی
در همین کش مکش درونی بودم که دیگری وارد شد و رشته‌ی امور را به دست گرفت
- پاشو جمع کن این تکرارهای من ذلیلی رو خجالت بکش ابله
تا کی قصد داری از خودت فرار کنی؟ مگه هزار سال پیش ختم نکردی هر نوع فرار و ....؟
به خودمو اومدم دیدم تخت پریسا توی راه پله‌ها بود اتاق خالی و تا بعد از ظهر کل مسیرهای انرژی خونه تکونده و پالایش شده بود
که میهمان عزیزی ز در آمد
بعضی از ما به دنیا نمی‌آن اما روحن بچه‌های ما هستند، از جمله لیلا دختر خواهر جان شهلا
از زمانی که پریا رفته مرتب بهم سر می‌زنه تماس تلفنی داره و از صد تا بچه‌ی آدم بیشتر مراقب احوالم هست
الهی شکر، اونی که پوست‌مون کنده شد تا بزرگ بشه غیر از نق و نوق و طلبکاری ازم هیچی نمی‌خواد
اینی که خواهر جان  زاییده کارهایی می‌کنه که بچه‌های خودت حتا بهش فکر نمی‌کنند
به هر حال که پیشنهاد داده از این جمعه هر هفته یک‌ساعت کلاس طراحی داشته باشیم
لیلا گرافیست دانشگاه رفته است و چه نیاز به استاد دوباره؟
  از قدیم رسم بود همه بچه‌های رشته هنر بعد از فارغ‌التحصیلی باید نزد یک استاد مشق بنویسن

 به هر حال چرخه‌ی جدیدی آغاز کردم به رنگ خودم
دوباره کارگاه دایر و من بی‌شک آدم بهتری خواهم شد
پیش به‌سوی سازندگی خودم برای خودم


 



از هر دست بدی از همون دست پس می‌دی
 

خدای بی‌نوا

پسورد ورود به اسلام، لا اله الا الله فقط یکتا پرستی
به تعداد موهای سر فرقه و مکتب و مذهب ساختیم و وسط قوائر متفاوت همه‌اش گیرافتادیم
که بگیم یکتا پرستیم
خب ایی چه دردیه نمی‌فهمم. اگه خدای پرستیدنی یکی‌ست، باقیش چیست؟
فقط هم برای اسلام نیست از قوم یهود تا ..... همه دارن بت‌پرستی می‌کنن
توجه از خدا رفته روی بنده‌اش نشسته
مال ما مسلمونا از همه بدتر
باز مسیحی به تثلیث معتقد و یهود به هر چی 
ما با پسورد لا اله الا الله چی داریم بگیم؟
همه   یکی یه نخود از خودمون را پرستش می‌کنیم، از دخیل بستن‌ها تا دست مالیدن‌های هول‌هولی به انواع ضریح ساخته‌ی دست بشر
یعنی می‌میرم اونی که هست و قابل رویت نیست را باور کنیم و بعد به گفته‌هاش توجه کنیم
بفهمیم که از روح اوهستیم با تمام توان الهی روحی که در ما دمیده شده
و آزادگی پیشه کنیم
اما ذهن ما برای انواع درد و مصیبت برنامه ریزی شده
انسان نتیجه‌ی گناه اولین آدم
انسان جایزالخطا و انسان گمراه
با این همه باور چرک و پلشت می‌شه خود را باور داشت؟
در نتیجه می‌گردیم کسی را پیدا کنیم که از ما پاک تر باشه، کی بهتر از اویی که از بچگی به گوشمان خواندن؟
معصوم
 
و چنین است که ما تا ابد مسلمان نخواهیم بود
بت‌هامان از روی طاقچه در ذهن  نشسته
 اون خدای بی‌چاره از دست ما به پیشانی می‌زنه که عجب غلطی کردم
اینا آدم بشو نیستن

پاشو جمع کن خودتو لیدی باش

اتفاقی از وسط اتاق می‌گذشتم که از کنار چشم خودم را بر آینه‌ی عظیم کنسول دیدم
ایستادم و چنان آهسته که گویی دارم مچ می‌گیرم به سمت آینه باتردید چرخیدم و چند قدم نزدیک‌تر
من و می‌گی؟ خانوم خانوما.... موها مثل مرحوم حوا پریشون دورم ولو
لباس تنم شل و ول به نوعی زار می‌گریست .... یه چیزا که بهتره بیش از این آبروی بدبخت رو نبرم
بلافاصله به‌یاد جمله‌ای از شیخ کبیر خوان‌ماتیوس افتادم که به دونا سولداد گفته بود:
همیشه موهات رو پشت سرت جمع کن. باعث می‌شه جوان‌تر به‌نظر بیای
خیلی بهش فکر کردم و رسیدم به کشیده شدن مو توسط گیره‌ی سر و در نهایت صورت
بعدها که بیشتر عقلم رسید متوجه شدم که حتا می‌تونست بگه یه سنجاق قفلی بزن به موهات
باز همون کار را می‌کرد
تا موهای بلند بلندم  جمع می‌شد به همه این‌ مراحل قصد و باور و ..... اذا اراده شیعا یقول له کن فیکون و اینا ... فکر کردم
یعنی قصد کردم خودم را جمع کنم و به تصویری برگردم که همیشه مورد پسندم هست
به‌قول حضرت خانم والده
یه خانم باید لیدی باشه
مام که اون‌موقع عقل‌مون نمی‌رسید بپرسیم چرا مضاعف؟
مام لیدی شدیم دوباره یک موزیک خوب و چای تازه مثل همیشه
زندگی تو سهم منی، به هیچ بهانه از دستت نمی‌دم
تا هستم با سرور زیست خواهم کرد که زندگی در هر شرایط جشنی‌ست سراسر شادمانی
البته برای اونایی که به منه بیچاره‌شون وا ندن

درود به زمان

اگه گفتی این ساعت جمعه چی می‌چسبه؟
راستی پرانتز. هر چی فکر می‌کنم چی بذارم به جای ساعت و وقت که فارسی باشه معادلی در سوادم ندارم. می‌شه پیشنهادی بدید، به جز هنگام؟
الان خوراک یه فیلم خیلی خیلی خوبه، تصویر، موسیقی،‌رنگ ،‌نور، تاریکی 
همه معنای زندگی
سوژه ناب که میخ‌کوبم کنه کنج مبل
یه‌خورده فکر کنم ببینم مانند چی؟
 sheltering sky  یا BABAZIZ حتا    CELESTINE PROPHECY 
MIDNIGHT IN PARIS یه فیلمی که با خودت درگیر حدس زدن بشی
جمعه بعد از ظهر ساعات چرت خدایان و وقتی نخواهی بری تو چرت
بهتره یه فیلم خوب دید
مدتی‌ست از اخبار دنیای سینما بی‌اطلاعم
مرام بذارید و فیلم خوبی سراغ دارید بگید
مالیات که نداره
وقتی یک از ما سعی داره با حال بد مبارزه کنه،
 انگار ذره‌ای از هستی نیاز به مرمت داره و اگه حالش خوب بشه
روی حال همه هستی تاثیر می‌ذاره
 اون ذره هم هستی را تشکیل می‌ده و بی اون هستی اون ذره را کم خواهد داشت
چمی دونم 
خلاصه‌اش می‌شه 
چی‌چی‌چی‌چی‌سعدیایی که هیچ‌گاه برسر در سازمان ملل نبود و گفتیم هست
کسی هم تو رومون نزد که  این سردر بنی آدم اعضای ...فلان  در کجای سازمان ملل نصب شده؟

The Celestine Prophecy part 2

   

جان من این رو ببینید
نه؟ 
جان غروب جمعه

مهمان‌های ناخوانده - کتاب گویا

   



آی بچگی که من از همون وقت تو  این پیر زن رو چه   قدر دوست می‌داشتم
گاهی آرزو می‌کردم خونه‌ی ویلایی ماهم قد قوطی کبریت بود
ولی همه درش به هم می‌چسبیدن
هم را دوست داشتند و پشت به پشت هم بودن

میهمان ناخوانده

همینه، هر موقع به شرایط وا می‌دم ناخودآگاه باهاش می‌رم
هرگاه هم که قصد می‌کنم تغییرش بدم، خب تغییر می‌کنه دیگه
می‌دونی اوه ه ه ه من از عصر میهمان‌های ناخوانده تا حالا تنها بودم
خیلی باید آدم احمق باشه تا این‌همه وقت به انتظار ر به ر معجزات بیرونی بشینه
یه وقت جوان بودیم و نادان در حالی‌که اداش رو در می‌آوردیم از همه عالم دانا تریم
در نتیجه خواب‌های غریبی هم می‌دیدیم به‌جای رویابینی با شیخ کاستاندا
رویاهای عجیب ستاره بارونی داشتیم
هی من عروس می‌شدم، هی پشیمون می‌شدم 
باز عروس و باز پشیمون تا یه جا تقش دراومد
فهمیدم اونی که من لازم دارم یه سرپرست خانواده است
که هم مشکلات خونه را حل کنه، هم به امور اقتصادی مدیریت کنه، هم برای من یه آقای شوهر گوگولی مگولی باشه و بتونه جبران تجربه‌ی اول را هم بکنه، هم کاری به کارم نداشته باشه و واسه خودم از این جاده به اون جاده بپرم و ....
از همین چیزا
 آچار فرانسه‌ی چهار فصل
حالا که عادت کردیم همه‌اش رو خودمون انجام بدیم و سرگرم باشیم
در نتیجه
میز چیدم، شمع روشن کردم و مثل خانم‌ها در حال گوش دادن به اخبار من و تو 1 شام میل کردم
بعد چای و اندکی تی‌وی و شکل آدم‌ که شدم، دلم وا شد
فقط من برای من
من برای تو یا تو برای من
مسخره است، یعنی تجربه‌ی من به بیشترش راه نمی‌ده
 

یه زن خالی

یعنی عمرن که اگه برای خودت احترام قائل نباشی، کسی بیرون از تو بهت احترام بذاره
من‌که این‌طور باور دارم و پی بردم مدت‌هاست مراسم سنتی احترام به خود نداشتم
یعنی تاجایی هم که یادم می‌آد احتراماتم بیشتر به درد مرحومه‌ی مقفوره عمه جانم می‌خورد
درواقع هر چه انجام می‌شد، پاس داشت حرمت خانواده یا لقب مادری‌م بود تا یه زن خالی
و در حقیقت همینم، یه زن خالی که از بدو تولد کلی تعریف روش نشسته
از صبح که مثل چیز چیز دو زدم تا بعد از ظهر که با اعصاب مچاله خودم را به کاناپه‌ی مقابل تی‌وی انداختم
بعد هم تازه چی، کلی بغض و ... تا حدی که کار کشید به وزارت امنیه و طبقه دوم و حضرت خانم والده
ببین شماها شاهدید که   از هزار سال پیش یه حضرت پدر داشتم یک حضرت خانم والده
فردا نگن از حریم سلطان تقلید کرد
همون‌طور که داشتم کلی برای خودم دل‌می‌سوزندم، خشک خشک نه حتا کمی آبدار
چشمم به آسمون افتاد و چند تکه ابر
به‌قول استاد، این کانون ادراک هم‌چینی سر خورد افتاد تو آب
انگار انرژی مضاعفی وارد سیستم قصدم شد و از جا کنده شدم
مثل شزم پشت ماشی و راه افتادم
در اولین قلم، از مرد گل‌فروش سر چهارراه برای خودم چند دسته نرگس خریدم
من عاشق نرگسم و سال‌ها بود برای خودم گل نخریده بودم
خب البته که چه کنیم بس‌که گل گرفتیم هم دیگه لازم نبود
اما حالا که خودم هستم، به خودم گل می‌دم
اون‌موقع من نبودم، یکی دیگه گل می‌داد
در حالی که اصلش این بود خودم به خودم گل بدم
اگه برای خودم احترام قائل نباشم
صد سال سیاه که بچه و ..... ما را به چشم موجودی ارزنده نبینه
حتا  اسباب و در و دیوار خونه‌ی آدم
باید سرشار از عشق باشه
به‌خاطر خویشتن

خانم گودرزی در فیلم ازدواج صورتی که من خیلی دوستش هم داشتم جمله‌ای می‌گه که از همون وقت به آب طلا نوشتم
و به‌جای شعر بنی‌آدمی که هرگز بر سر در سازمان ملل نبوده و ما ملت به خودمون گفتیم، هست
زدم سردر زندگی‌م
من راضی، اون راضی؛ کور بابای ناراضی
حالا خیلی بهترم کلی هم خرید خونه کردم تا امشب سفره‌ی رنگین کمونی برای خودم پهن کنم




راستی یادش به‌خیر قدیما شب‌های جمعه. نه البته در ماه صفر. بدون استثنا گوش‌مون از صدای بوق ماشین‌های عروس پر بود
الان طفلی این جوونا جرات ندارن بهش فکر کنن چه به این که جار بزنن
یادش بخیر چه چیزهای خوبی داشتیم و دیگه نداریم

 

خرده ستمگر، اعظم

سی اینه که باید حساب کتابامون با هستی شسته رفته باشه و همیشه گوش بزنگ
پیغام‌ها یا نشانه‌ها و ..... باشیم ، بی‌شک در آسایش بیشتری زندگی می‌کنیم
مگر این‌که قلم من یکی فقط جادویی باشه؟ که اونم نه گمانم
همین دیروز که از وسط مجله‌ی بد ابلیس ذلیل مرده خودم رو به زور کشوندم تا این‌جا
می‌دونستم چاره‌ی کارم فقط نوشتن و با ید بنویسم و نوشتم
یعنی در قوانینم رسمن به هستی اعلام شد
تا وقتی دور خودم گرد می‌شدم و بغض می‌کردم، در چرخه‌ی منه بیچاره گیر بودم
ولی از جایی که می‌نویسم و به هستی اعلام می‌شه مشکلی هست
بلافاصله در جهت حمایتت اقدام می‌شه
از صبح علی‌الطلوع که پام رسیده به محل با دست‌خط پریا خانم روزمان آغاز شد
یعنی این بچه صبح که بیدار می‌شه تا  با یک حمله‌ی غافل‌گیرانه یه تیکه انرژی از یکی نگیره، تا شب چشماش باز نمی‌شه
کی شناخته شده تر و دم دست تر از مادر؟
وا بدم شده برام پاندول مرگ

اما
داستان دل‌تنگی‌های بی‌ربط من خاتمه یافت و دوباره خودم شدم
یه نموره کارگاه را جمع و جور کردم، یه چیزهایی باید بره طبقه پایین و چیزهای دیگر
برگردن به اتاق تا ما دوباره صاحب کارگاه خودمون بشیم
بل‌که دوباره خندیدیم و قلبن رضایتمند شدیم

ذهن

  ذهن من شبیه انبار رختخواب پیچ بود، 
اما درواقع در ذهن چیزی جا نمی‌گیره و فضایی برای تلمبار سازی اطلاعات نداره. 
عمل‌کرد ذهن همانند ویروسی‌ست که در هارد  پرسه می‌زنه
و دست‌چین می‌کنه
می‌ره سراغ اطلاعاتی که موجب اندوه و پرت انرژی‌مون می‌شه
            
             ذهن از پرتی‌های انرژی تغذیه می‌کنه
        مثل لاشخور پرسه گرده بیشه‌ها


و هر چه غمگین، خشمگین یا سرشار از کینه و نفرت‌تر می‌شیم، برای ذهن بهتر 

   با یادآوری فلان تجربه و رجوع به زمان گذشته، در صدم ثانیه انرژی مضاعفی مصرف می‌شه 
1- برای حرکت کانون ادراک در زمان و رسیدن به گذشته و همان خاطره
2 - برای تجربه‌ی دوباره‌ی احساسی تلخ که یک‌بار در قدیم تجربه شد ولی من دوباره در الان به‌یاد می‌آرم و دردم می‌آد
همون قسم خاطراتی که از ترسش زورم می‌آد مرور کنم وبا این‌حال می‌کنم
   نباید شلنگ انرژی را بگیریم پشت سر

    داستان من و ذهنم هم همینه اون به راحتی و با اجازه‌ی نسل‌های آغازین که سیب نوش‌جان کردند
شبانه‌روز در هاردم ول می‌گرده و توسط تجارب گذشته گلوله‌بارانم می‌کنه
منم تنها راه نجاتم تخلیه‌ی اطلاعات از هارد دیسکه 
یعنی تا پوستت کنده نشه مثل من و از دماغت درنیاد وا نمی‌دی به مرور
مال من‌که این‌طوری شد
   تا اینک لحظه به لحظه زندگی کردیم اما همه‌ی لحظه‌ها به یاد نمی‌آد
مگر نقاط برجسته‌ای که دراون‌ها مقداری ویژه انرژی حرام کردیم
کاری که ناخودآگاه همه انجام می‌دیم، یادآوری گذشته و دلسوزی برای منه بیچاره‌

  با مرور  به اون زمان می‌ریم و تصویر و نقش خود  را درش می‌بینیم،
با دم انرژی‌های به‌جا مانده را برمی‌چینم و در بازدم
تاثیرات منفی را به همان گذشته پس می‌دیم و چون  در مرور،  آگاهانه اقدام به بازبینی وقایع می‌کنیم
غافلگیر نمی‌شیم، احساساتی یا خشم‌گین نمی‌شیم و شاهد گون
  انرژی‌ها را از خاطرات پس می‌گیریم  

ویروس در هارد پاک و تازه دنبال چی‌می‌تونه بگرده؟
از همان وقتی که قصد به مرور می‌کنیم، انرژی‌ها برای ذهن بد طعم می‌شه و دوست نداشتنی
بی‌شک بعد از مدتی می‌ره سراغ یکی که آماده‌تر برای غم‌گساری باشه تا من
در انبار خالی  فضای زیادی برای سکوت باز می‌شه
سکوت هم دروازه‌ای‌ست به سوی حقیقت من

امان از چشم بد

حس می‌کنم شرایط زندگی داره به سمت تنبلی هولم می‌ده
یعنی ما هر کاری خواستیم بکنیم یه اتفاقی افتاد
رفتیم سراغ زناشویی، شخصیت‌مون خورد خاکشیر شد
نشستیم دوباره پشت میز و مشق،  کار به تلاق کشید و ...... داستان‌هاش
رفتیم دنبال عرفان بازی، هر کی به ما رسید شیخ صنعان شد
رفتیم دنبال پول‌سازی، ضرب اول تصادف و خونه نشینی
رفتیم سراغ مجسمه سازی و گالری و اینا،  پوست‌مان را کندن
گفتیم کتابت کنیم، دختره افتاد
هم‌چنان کتابت می‌کردیم که ریش‌مان به دست ارشاد افتاد
دیدیم الکی پلکی داریم سیاسی می‌شیم دور چاپ و مجوز را قلم گرفتیم
هم‌چنان می‌نوشتم که هر چه نوشتم به سر زندگیم آمد
هر چه هنر داشتیم بوسیدیم و گذاشتیم کنار نه‌که بعدی نوبت عزرائیل باشه
به خودم آمدم شدم موجودی دوست نداشتنی و پر از ترس و هراس
که تعبیر بهترش می‌شه گفت: تنبلی
البته اسمش بده، خودش کلی شیکه
رهرو راه آزادی که نباید دنبال شهرت و افتخارات و مادیات باشه
ما موندیم یک خروار هنر و تنبلی که جرات نداره سراغ هیچ کاری بره جز انتظار
انتظار چی؟




اینم بگم تا لال از دنیا نرم
حین ساختمان سازی وقت آزاد صرف به جمع کردن چوب‌هایی می‌شد که دریا به ساحل می‌داد
از میان آن همه چوب یکی‌ش هم شد اینی که عکسش را می‌بینی
یه چند روزی هی افقی و عمودی چرخوندیم تا متوجه طرح غریب تکه چوب شدم
اندام کامل زنی حتا با آلت تناسلی
نیمه‌ی سمت چپ از فرم خارج و بد شکل شده بود
خودم که خیلی دوستش داشتم تا روزی لیلا دختر خواهرم گفت: خاله این را از کجا آوردی؟
منم داستان را گفتم. متعجب گفت
شما قبل از تصادفت این را آوردی توی خونه، گذاشتی روی رف و می‌خواستی همین بلا سر خودت نیاد
خوب که نگاه کردم متوجه شدم راست می‌گه، خرافات یا خیالات هر چه هست
در همان نقاطی که دفرمه شده بود، من در تصادف آسیب دیدم
راست و دروغش بمونه تنها کاری که از دستم برآمده سوزاندنش بود
سوزاندن مجسمه‌ای که از دید من یکی از بزرگترین شاه‌کارهای طبیعت بود
خلاصه که فلونی خودت باید بدونی
زندگی ما رفت پای خرافات و اوهام
این هم از آخر انسان خدایان

منصور وار

یه حاج‌خانم همین نزدیکی‌ها داریم که جمیع نسل جوان فامیل را سرویس کرده
یعنی خدا نکنه پا بده و منبری پیش بیاد


حاجی خانم بالای منبر و همه را راهی جهنم می‌کرد، یکی برای لاک ناخن، دیگری برای اندازه دامن و ....
خلاصه که انواع سوره‌های قران به شهادت برگزیده می‌شد که جای همگی وسط جهنم است
اما بگم از این حاج خانم
زمان جوانی سردسته‌ی ژیگولای فامیل بود، از کلاه و دستکش و عینک گرفته تا لباس‌های مد روزش
همسر یکی از متمولین هم بود و همیشه نوکر و کلفت و ...... از زمان انقلاب همسرش مرد و مثل سایر بانوان جو زد و مومن شد
البته نه از اون چادری‌هاش، ولی برای  حاج خانم های کلاس تعبیری از چادر هم می‌شد باشه
اول هر ماه توی خونه‌اش روضه داشت و اهل محل رو دور خودش جمع می‌کرد و پیش از مشرف شدن به مکه
لقب حاجیه‌خانم را از اهل محل دریافت کرده بود
می‌زنه و دختری که وردست خانم روضه‌ای بود، هوا برش می‌داره که:
چرا هر ماه بیام این‌جا روضه بخونم؟
خودم صاحب همه‌اش می‌شم و ....... یه روز هم شنیدیم  شکم همان دختر یهو زده بالا بعد از چهار ماه تازه فهمیده بارداره
مام که باور کردیم دختری چهار ماه نفهمه بارداره
خلاصه که دخترک شد صاحب همه آن‌چیزی که حاج‌خانم داشت
دو ماه هم طول کشیده بود تا عروسی راه بیفته
فردای عروسی هم بچه‌ی شش ماهه سقط شد
دخترک شد رئیس حاجیه خانم
حاجیه خانوم به خودش لعنت کرد و بساط روضه از زندگی‌ش جمع شد
حالا شبانه روز دنبال طلسم شکنی می‌گرده که از شر این خرم سلطان نجات پیدا کنه
خب حاج خانم آخر و عاقبت اون‌همه روضه و سیخ زدن به جون عالم و آدم همین آزمون الهی نبود؟
بی‌خیال و دست از سر مردم بردار
همیشه هرچه در تاریخ به مردم روا شده، تحت نام مذاهب بوده
از امپراطوری رم شرقی تا عثمانی، جنگ‌های صلیبی و  .... واتیکان
همه از یمن باور بشر به معجزات غیبی رخ داده
 خدایی در اون بالاها
خیلی دورها
خشمگین و تلافی جو 
نه در من و با من، همین نزدیکی‌ها که نه
 درون من و
منصور وار 

راه راه خال خال یشمی

آخ بی‌بی کجایی؟

یه وقتی من دو سه شیش هفت ساله بودم و تو چهل و چند ساله
وقتی رفتی، چهل و شش ساله بودی و من هفت ساله
حالا تو هنوز چهل و شش سال داری و من زنی از تو بزرگتر
یه چیزایی دلم می‌خواست بهت بگم نمی‌ذاشت، حرمت بزرگ‌تریت
حالا می‌گم و تو هم ببخش به حرمت بزرگتریم
آره بی‌بی داشتیم می‌گفتیم که، از وقتی یه وجب داشتیم تا وقتی قدمون رسید به پنجره‌ی اتاق شما هر چه داشتی از من دریغ نکردی
از جمیع اوهام ، خرافات که می‌بخشم‌شون به سفره‌های مهربانی‌ت بی‌بی
و شاکر شعور خودمم که خیلی زود فهمیدم درباره چیزهایی که تو گفتی باید اندکی فکر کنم
یادت هست بی‌بی، هربار آخوند سیدی دیدیم، واداشتیم به سلام
شاید که امام‌زمان باشه؟
یادت هست می‌بردیم پای روضه تا دستمال اشک‌هایی را ببینم که بنا بود در آخرت شاهد اشک‌هایی  باشه که برای حسین ریختی؟ و من که چه بچگانه می‌خواستم مثل تو باشم و زیر چادر کودکی زور می‌زدم تا اشکم در بیاد؟
بی‌بی یادت هست همیشه می‌گفتی: 
نون خشک رو از روی زمین بردار ببوس بذار بالای بلندی که زیر پا نره، برکت است و خدا قهرش می‌گیره؟ 
یا که، وقتی آب‌جوش روی زمین می‌ریزی بسم‌الله بگو تا جن‌ها فرار کنند؟
خدا رو شکر تو از اون مادر بزرگای دگم مذهبی نبودی که گرنه پوستم حسابی رفته می‌شد
بی‌بی تو هم نمی‌دونستی؛ 
 ولی این‌که خبر نداشتی خودت هم نمی دونی،  
موجب شد ذهن سپید پاک من از بچگی راه‌راه بشه 
 

موسسه خیریه مهر گیتی

لابد همگی یه خروار از این چیزهایی داریم که از دور خارج شده
یه گوشه خاک می‌خوره و قیمتی هم دیگه نداره و همین‌ چیزها
همان چیزهایی‌ست که برخی بچه‌های ایران عزیز در خواب هم نمی‌بینند
لطفا آستین انسانیت بالا بزنیم و دندان  حرص بکنیم و بچه‌ای را خوش‌حال کنیم
یعنی نمی‌شه؟

بگو: قسطنطنیه

همین‌طور که امروز کج کج از این اتاق به اون اتاق می‌رفتم و کلی درگیر احوال غریبم بود
حواسم به شانتال هم بود که با دور شدن صدای پای من صدای ناخت=ن‌هاش روی سرامیک هال به گوش می‌رسید و تا برمی‌گشتم، با عجله و دست پاچه خودش را به تشک‌چه‌اش می‌رسوند و طوری نگاهش به جهتی خلاف من درگیر می‌شد که تو گویی ساعت‌هاست به کمین چیزی نشسته
همین‌طوری کج کج که می‌رفتم، خنده‌ام گرفت. گفتم اینم به قید دو فوریت دست منو خوند
چه توقعی از دخترا دارم؟
و همان لحظه ابری صورتی بالای سرم پدیدار شد و رفتم تو فکر تشابه رفتار شانتال و دخترها با من
درواقع هرچی می‌گم عوض شدم و دیگه اون نیستم .... خوردم، حرف مفت می‌زنم
در همین حالا سگ خونه رو طوری تربیت کردم که عهد فشفشه دخترهام
و اگر به‌زودی شانتال هم به زبان بیاد و با من در مبحث اقتدار وارد گفتگو بشه
هیچ شکی نمی‌کنم
هنوز بعد هزار سال نمی‌تونم از هر موجودی به حد خودش توقع کنم
از بچه‌ام قدر بچه‌ام نه توانایی‌های خودم
و از سگ خونه‌هم به‌قدر سگ بازیگوش خونه نه سگ اصحاب کهف
یعنی اگر یه روز وقت بذارم آثار ادب و هوش و نظم و ترتیب شانتال را به تصویر و در یوتیوب بذارم
چه بسا کلی هم معروف می‌شه
اما این زمان را هنگامی صرف خواهم کرد که بتونه واضح و روان بگه: قسطنطنیه

معرفی یک سایت: تلاشی برای پالایش اخبار و شایعات دروغ

via مجمع دیوانگان by آرمان امیری

 

سال‌ها پیش روایتی را شنیدم که برایم آنقدر جذاب بود که بدون توجه به اینکه صرفا یک شوخی (جوک) است یا واقعیت، خودم بارها آن را برای دیگران تعریف کردم. داستان این بود که به دلیل نبود جاذبه در بخش‌هایی از فضا، سازمان‌های فضایی آمریکا و شوروی با یک مشکل جدی مواجه شدند: «خودکارهای آن‌ها در فضاپیماها کار نمی‌کرد»! برای حل این مشکل آمریکایی‌ها میلیون‌ها دلار هزینه کردند و یک خودکار ویژه فضایی ساختند، اما بعدها مشخص شد که روس‌ها مشکل را خیلی ساده‌تر حل کرده‌اند: «آن‌ها در فضا با مداد می‌نوشتند»!

 

سابقه‌اش قطعا در کشور ما دیرینه است اما با گسترش فضای مجازی، شکل‌گیری شبکه‌های اجتماعی و افزایش سرعت انتقال اخبار، گسترش روایت‌های مشابه و داستان‌های جعلی هم رونق دوچندانی گرفت. به ویژه اینکه رسانه‌های جدید امکان ارسال عکس و تصویر را هم فراهم آوردند و داستان‌سرایی‌های جدیدی در مورد عکس‌های ناشناخته هم به فهرست روایت‌های قدیمی افزوده شدند. داستان‌هایی عجیب و غریب که متاسفانه تکرارشان سبب می‌شود برای بسیاری «عین حقیقت» قلمداد شوند و در مواردی حتی به پدید آمدن یک سری «شبه مکتب» بینجامند! (به نظرتان اغراق‌آمیز است اگر تداوم اسطوره‌سازی و داستان‌سرایی در مورد کوروش بزرگ را نوعی «شبه مکتب» بخوانیم؟)

 

به تازگی و با اشاره تعدادی از دوستان، من با سایت «گمانه» آشنا شدم. سایتی که می‌تواند به هر کدام از ما شیوه تردید و تحقیق را یاد بدهد تا مثلا بدانیم:

 

داستان فضانوردان احمق آمریکایی و رندی روس‌ها بی‌پایه است. (+)

لباس فارغ‌التحصیلی دانشجویان هیچ ارتباطی به ردای «ابن‌سینا» ندارد. (+)

لوحی از شعر سعدی بر سر در سازمان ملل قرار نگرفته. (+)

روزی به نام «روز کوروش» در هیچ تقویم بین‌المللی وجود ندارد. (+)

و البته «انیشتین یک شیعه اثنی‌عشری نبوده است»! (+)

 

گمان می‌کنم مثال‌ها ساده و آشنا باشد و به اندازه کافی بتواند هر یک از ما را به این فکر بیندازد که تا کنون چه تعداد شایعه بی‌منبع را باور کرده و حتی گسترش داده‌ایم. آنگاه شاید زمانی دیگر و در فرصتی که بتوان جلوی تهییج هیجانات و فوران تعصبات را گرفت به این بحث بپردازیم که «چه تعداد از این شایعات در فضای تاریخی-سیاسی ما وجود دارد و قضاوت‌های سیاسی ما تا چه میزان بر پایه چنین شایعات بی‌پایه‌ای بنا شده است؟»

 

پی‌نوشت:

یادداشت «چهار سند جعلی تاثیرگذاردر تاریخ ایران» را هم من با هدفی مشابه نوشتم. اشاره به چهار شایعه تاریخی و تاثیرگزار در ایران است که از اساس بی‌پایه بوده و یا زاییده دستگاه‌های اطلاعاتی-جاسوسی هستند.

I'M NO BODY

دیروز از اول صبح تک پریا به برجکم اصابت کرد و به ناگاه کلا تخلیه‌ی انرژی شدم
تو گویی رو به موت و کار کشید به بستر و بیماری و تب و لرز
این وسط‌ها هم همشیره که نه
 چی بگیم به خواهری که از پدر یکی‌ست اما شیر مادر تو را نخورده؟
هم شیره که نه،  هم ریشه تماس گرفت و از مراسمی خبر داد برای بزرگ‌داشت پدر توسط همشهری‌های گرام در هتل فلان تهران
خیلی اصرار داشت که بیا و از من که: نه خواهر جان حالم خوش نیست
و از همان‌جا مرض من چندین برابر شد
به حدی که از هوش رفتم
نزدیک غروب از خواب پریدم و داشتم به سمت غسال خانه می‌رفتم که دوباره خواهر جان زنگ زد که بیا بریم و باز از من نه
با خودم نشستم و خفتش کردم که: تو که این همه عاشق پدری چرا نه؟
و همان وقت بود که زیر لب اعتراف کردم:
نه تفرش و نه همشهری‌ها را بی‌پدر نمی خوام و از اون مهم‌تر این‌که:
اگه برم دوباره این منه لعنتی می‌زنه تو کار تورم و نمی‌شه جلوش را گرفت
لاکردار حالی‌ش هم نمی‌شه که گیرم پدر تو بود فاضل از فضل پدر تو را چه حاصل؟
این مدلیه دیگه. 
عمری پز حضرت پدر را دادیم و زیر پامون که هیچ حتا انگشتای پای خودمون هم ندیدیم
کم هزینه ندادم برای برداشت این منه لعنتی
دو سال بیمارستان و هم‌چنان حمل عقبه‌ی همان ماجرا
اون همه ژان‌گولر بازی در چلک و مرور و کلی پوستم کنده شد تا دست از این ولد اون والد بزرگ بودن بردارم و اعتراف کنم
من هیچی نیستم که نه هیچ‌کی نیستم . 
منه من هیچ غلطی نکرده که به‌خاطرش باد به غبغب بندازم
و اصلا هم که کرده باشه، قرار نبود این‌کاره باشی و .................... خلاصه که تا آخر شب که به همان حال خفن رفتم به بستر
و نیمه‌های شب بود که با حالی خراب و هزیان گونه تکرار می‌کردم
می‌رفتی دوباره بی‌چاره می‌شدی و یکی درونم می‌گفت: نه. خره یادواره‌ی پدر بود
کلی اون‌جا تحویل بازر و براتون کف می‌زدن و ............................... دوباره خوابم می‌برد تا صبح که این اتفاق بارها تکرار شد
با چیزهایی درونم درگیرم که جایگزینی برای‌شان ندارم
چون قرار به تهی شدنه نه دوباره از عادات بشری پر گشتن
و این چنین است که درحال مرگ بخش دیگری از منم هستم
منی به نام مادری، فرزندی و افتخار پروری و چنین شد که بیمار شدم
نه سرما خوردم نه جاییم درد می‌کنه و نه هیچ علامت بالینی دارم اما سخت بیمارم
به امید مرگ این قالب بشری که جز دردسر برام چیزی نداشت
 فقط خدا کنه هنگام مرگ دچار دردی عظیم تر از این نباشم که زندگی را به هیچ باختم و ازش چیزی نفهمیدم به امید آزادی که حقیقت نداشت  
اما همین‌که می‌بینم دو بخش متفاوت در وجودم به جدال برخاستن خودش جای امیدواری‌ست که هنوز چیزهایی هست که نمی‌دانم، از جمله نحوه‌ی آزادی

دندان لق عشق

چهار ماهه پریا از ایران رفته و تنها موندم
گو این‌که همان ضرب اول با ورود یکی از همان الگوهای پیشن یکی وارد زندگی‌مون شد و با خودمون گفتیم:
ای ول. دمت گرم کائنات. یعنی شما منتظر بودی تا من مادری را ختم به خیر کنم
بهم جایزه بدی؟
ای ول به کائنات و براش کلی کف زدیم
حسن بزرگش به این بود که چنان جو زدم که به اتفاقی که در زندگیم افتاده بود توجهی نکردم
روشنفکرانه با خودم می‌گفتم:
بچه رفته دنبال ساختن سرنوشتی که من جراتش را نداشتم
سرم را به ورود تازه گرم کردم
بی‌خبر از این‌که، داشت مرحله‌ای از زندگیم به پایان می‌رسید و باید واحد‌های برداشته را پاس می‌کردم
واحد مادری، همسری و عشقولانه
قالب‌های بشری که فکر می‌کردم پانصد سال پیش از همه‌اش کندم
نکندم؟
پس بگو بیست و یک‌سال تنهایی سی چی بود؟
نه که گمان بری نقص و عیبی داشتم که تنها موندم
نه هی تنها موندم به عشق رسیدن به آزادی، با این حساب یه غلط‌هایی کرده بودم، یا که نه؟
نه تنهایی عذاب آور نه تنهایی تلخ که خیلی هم شیرین و سراسر آزادی
ته همه‌اش دروغ بود
وقتی پریا رفت و هنگامی که تازه واردی آمد، همانی که مثل هیچ‌کس نبود و اگر در همین سال‌ها هم آمده بود
دست از تنهایی می‌شستم.
حقیقت چنین نبود و نمی دانستم.
 در عمل ثابت شد که نه حال عشقولانه دارم
نه جنس مخالف برام جاذبه‌ای داره و نه من دیگه همان آدمی‌ام که بیست سال پیش چنین آرزویی در سر داشت
در این نقطه این مسیر هم متوقف شد، اعلام کردم و باورم شد که هرگز این‌کاره نخواهم بود
اما حسن بزرگی داشت که فهمیدم چه کسانی در این مدت بهم نظر داشتند؟
همان‌هایی که از همان وقت دیگه به گندم تلخ نیامدند و دندان لقم را کنده بودن
که این البته خیلی خوب بود که حوصله این جفنگیات در اندازه‌ام نیست
در نهایت از خودم پرسیدم:
آزادی‌م را به که ببخشم؟
صد سال سیاه که زیر فرامین کسی نفس نخوهم کشید
و همین‌جا دندان لق عشق از دهانم افتاد
برگردیم به مبحث مادری که در این چهارماه هی باهاش قهر بودم هی نرفتم نت و هی ..... زیرا
این‌طوری راحت‌تر می‌تونم درد فراغ را تحمل کنم
پس من هنوز درد می‌کشم، دلتنگم و حتا بغض‌های نهفته‌ای دارم مانند جوراب استارلایت
تا دیروز

بدو بدو عزیز جان

از وقتی ما رفتیم به جرگه‌ی سالکان در یک چیز خوب ماهر شدیم
انکار
این یک قلم چنان درم جا گرفته و ریشه دوانده تو گویی دندان
لیستی که هزاران سال تهییه شده و مهر تابو خورده، مام باهاش می‌ریم به سمت انکار
آخرین باری که با خودم جدی بودم و جدی هم قرار گذاشتم فکر می‌کردم تعاریف تازه‌ای برای توافقات قدیمی سالکان جستم
مثلا که ، مادری
رفت در لیست نیازهای اجتماعی و فریبی برای فراموشی راه آزادی
و مام همین‌جوری هی نگاهش کردیم و هی از دخترا فاصله گرفتیم
هی براشون کف زدیم و تشویق‌شون کردیم مثل خودمون در این چرخه گیر نیفتن
هی گفتیم: بدو بدو عزیز جان که این راه و سرنوشت توست
می‌خواهی از ایران بری؟
ای جونم. عزیزمی. بفرما... تو فقط بگو چی کم داری؟
رفت و هی گریه کرد. مام هی به روی خودمون نیاوردیم که مادریم و اخم کشیدیم به‌هم که : 
یعنی چی اون‌وقت؟ بجنگ برای تغییر سرنوشتت
یا اون یکی با مدل‌های خودش و هی با خودمون و در آینه پز می‌دادیم که:
عجب مادر آزاده‌ای که کارهای قدیمی‌ها و والدین خودش را منسوخ می‌دونه
خلاصه که هی ما رفتیم جلو و هی دورمون خالی شد و موندیم وسط پوست گردوها با یک عدد شانتال......... و اینا
چند روزه اون جوراب استارلایت از انبار سر زده بیرون
یه چیزهایی درونم خوش نیست
درونم غوغایی برپاست و نمی‌دونم جز مرگ چی می‌تونه به این سرگشتگی‌های بشری خاتمه بده؟
ولی این مرگ برای منی که در باورهام پس از پایان زندگی‌ ادامه‌ای نخواهد داشت، 
بهشت و جهنم عوام درش تعطیل و راه میانبری نیست
مگر در حال که زنده‌ام
پس مرگ می‌شود حکم دشمن بزرگم، ذهن مکار ابلیس
که جز اندیشه‌ی خودکشی، قتل، تجاوز و نابودی وی‌ را هنری نیست

انبار حاج خانوم

دارم می‌میرم، نمی‌دونم کدوم منم در حال مرگه؟ ولی بی‌شک مرگ همین گوشه‌ها انتظار می‌کشه
هیچ هنگام نمی توان با خود گفت: من مرور کردم. همه‌ی زندگی را
همه تلخ و شیرین‌ها و دیدن و ندیدن‌ها و .......... این اشتباهه
انبار ذهن به‌قدری از آت و آشعال‌های کهنه انباشته است که نمی‌تونی ببینی کام‌ها مرور کردنی و کدام دور ریختنی‌ست
خاطراتی که هست و مال من نیست و این‌که چرا هست را نمی‌دانم؟
شاید هر یک در زمانی تاثیر ژرفی در اندیشه‌هایم داشته و بی توجه از هر یک عبور کردم
درست مثل انبار رخت‌خواب پیچ مادر بزرگ بچه‌ها
این‌که همین‌طوری سرریز می‌شد کار روزانه بود ولی سالی یکی دوباره که حاج‌خانوم کل انبار را می‌ریخت بیرون
 از قالی‌چه اون‌جا پیدا می‌کردی تا جوراب استارلایت یا 
پارچه‌های نبریده‌ای که در جوانی از فروشگاه ارتش خریده و انبار شده بود
چیزهایی که دیگه برایش استفاده‌ای نداشت اما به دلایلی اون‌جا نگه‌داری می‌شد
البته گاهی هم به ما جوان‌ترها می‌بخشید، اما طبق آخرین گزارش ، هنوز انبار حاج‌خانوم پا برجاست
مثل انبار ذهن من
اتفاقاتی موجب می‌شه لنگه کفشی، آستین بلوزی خلاصه یه چیزی ازش درمی‌آد که خبر نداشتم تمام این سال‌ها روی یکی از عصب‌هام کنگر خورده و لنگر انداخته بوده
چند روزی‌ست رو به موتم
حالم هیچ خوب نیست و می‌دونم هر چه هست زیر سر آشغال‌هایی‌ست که حاضر نیستم حتا
اقرار کنم هنور در انبار هست و قدرت مواجهه با اون‌ها را ندارم
با این‌که علاوه بر مرور تمام این سال‌ها در این‌جا خاطراتی به‌روز و مرور شد که شاید، باید تا کنون از یاد رفته می‌بود
و نرفته بود چون مهم بودند و مثل استارلایت‌های قدیمی گوشه‌ی انبار خاک می‌خورد


 

سوره یس

دروغ چرا همین‌طور که البوم کارهای قدیمی رو ورق می‌زدم راز بزرگی گشوده شد
چند سال پیشا قرار بود نمایش‌گاهی به نام جفت‌ها بر مبنای آیه‌ی 36 از سوره 36 قران درباره‌ی جفت‌هاست
از صبح خروس خون می‌رفتم توی کارگاه تا همون نزدیکیای بوق سگ
دمای عید بود و به مهمون بازی، 
هرکی اومد این‌جا و کارها رو دید ، یک نگاه چپ چپی به ما انداخت و تقریبا بیشتری‌ها چیزی نگفتند
اما همان دو سه نفری که گفتند:
 درک مرا از موضوع کامل کردند


موضوع: 
چرا اینا همه از سر و کول هم یا رفتن بالا یا بهم چسبیدن؟
حالا چرا جفت‌گیری؟



 دود از سر ما زبانه کشید رفت به آسمون مش‌قاسم اینا
این شد که کل پروژه تعطیل و جفت‌های بعدی هرگز ساخته نشدند 

ممکلت داریم؟
می‌کشن به ارشاد که:
  خیلی بی‌جا کردی حتا درباره خدا فکر کنی، چه به این‌که بخوای بنویسی
دیگه چیه؟...................... حوزه نرفته و شیخ نشده به خدا فکر کردن؟
یه عده‌ای فکر می‌کنند انحراف فکری داری و ژن از فروغ گرفتی
یه عده هم که به‌کل فکر می‌کنن خلی‌ 
می‌شه همون حکایت ملا، بالای خر زیر خر فرقی نداره
همه چیز عیب داره

در محضر گلی

هوس کردم برم دوباره این کارگاه بدبخت و برپا کنم
کودک درونم دو روز فقط باهام قهر بود و حرف نمی‌زد
فهمیدم انقدر محل‌ش نذاشتم و افتادم دنبال مامان بازی و خل واری، تازه هم فکر می‌کردم اونم داره پا‌به‌پای من حال می‌کنه
که این بدبخت شده مثل شانتال
شانتال چند روزه به‌دلیل ریزش مو یا فقط اجازه داره روی دشکچه‌اش بشین بغل رادیاتور
یا بره بیرون در ایوان که البته  اون‌جا هم خونه‌ی بزرگی داره
حتا بزرگتر از خونه‌ای که داخل داره و البته که بیرون را دوست نداره. 
می‌دونم. 
تو نمی‌خواد بگی ، دارم ستم می‌کنم
ولی در واقع این ستمی‌ست که پریا به هردوی ما روا داشته
منی که نمی‌تونم روزی ده‌بار جارو دستمال کشی کنم
و شانتالی که دلش می‌خواد مثل سابق در یک خونه به ابعاد سالن شهرداری بدوه و بازیگوشی کنه
الان گلی و شانتال یک حال را دارن و چه بسا حتا نگاه مظلوم شانتال منو به یاد گلی انداخت
که مدت‌هاست نقاشی نکرده، رنگ بازی نداشته، کثافت کاری راه نیانداخته
و صدای موسیقی در کارگاه به گوش نرسیده
دوسه روز پیش اتفاقی جایی چشمم خورد به چند دست سر مته‌های ریز و خوشگل مامانی 
 همون‌طور که دختران دیگر بانو حوا
در زرگری یا فروشگاه لباس اختیار از خود ندارند
منم عنان از کف دام و از همه‌اش یکی یک بسته خریدم
همون‌جا بود که مچ خودم رو گرفتم
که هوی عامو تو که این‌طور بی این‌که قیمت بپرسی خرید می‌کنی
چرا مدت‌هاست هیچ غلطی نکردی؟
 یا فقط عادت‌هاش رو داری؟
  فکر کوتاهی و با خودم گفتم:  از بیماری دختره دیگه هیچ کار جدی نکردم
به کارگاه نرفتم که هیچ به کل تبدیل شده به اتاق میهمان
یا کتابت بود یا مادری
همه‌اش کارهای بزرگونه که مال گلی نبود
با عرض معذرت تمام قد از محضر گلی
 

شب نشینی در جهنم

یه‌چی بود قدیمیا می‌گفتن:
زپلشک آید و زن زاید و میهمان عزیزم زدر آید

می‌شه حکایت همین مملکت گل و گلاب ما که هر روزی به مناسبت یه چی تعطیله
ببینیم اون روزی که جهنم بیفته دست ایرانی جماعت، آی حالی خواهیم برد ناگفتنی
اون‌جام هر روز به مناسبتی تعطیل  و از جایی که بعد از قیامت به کسی حکم شرعی واجب نیست ...
چه بکنیم ، اون‌جااااااااااااااااااااااااااااااااااااا
لحظه‌ی شرط و پیمان بین ابلیس و خداوند
که پرده از جهنم برخواهد داشت به ربش خواهد گفت:
باختی ربی؟
و خداوند سرافکنده سر به زیر خواهد گفت: آری مخلوق
که البته این هیچ نشانه‌ی برتری ابلیس به پروردگار نیست و خود ابلیس هم اراده شده توسط شخص خالق و اسباب رشد و امتحان در جهت نرفتن خواب خوش بهشت به چشم بندگان  و 
پر واضح که بیش از خالق نمی‌توانست بداند 
مثل این‌که یه روز صبح چشم باز کنم و ببینم
 فلان مجسمه‌ی کنار خونه رفته به کارگاه و رو دست منه خالق‌ش که هیچ رو دست استاد وزیری، استاد عزیز ومیکل‌آنژلو بلند شده و .... یه چی ساخته که عقل‌ت تاب برداره
خلاصه که فقط می‌خواستم بگم عجب روز شلوغی بود
بعد از چند روز تعطیلی اجباری باید از خروس خون می‌رفتم دنبال
عقب افتاده‌ها و از در و دیوار هم هی این تلفن و اف‌اف زنگ خورده
تازه میهمان سرزده هم داشتم« حضرت خواهر بانوی  بزرگ‌تر » که 
نمی‌شد از هیچ‌‌چیزی کوتاهی کرد 

نه که شمام پیر شدی؟

نه که شمام پیر شدی؟

  اجازه؟

می‌دونم همون‌جایی و هیچی نمی‌گی. ولی من می‌گم

بیخودکی نیس دیگه جوابان هیچ‌کی رو نمی‌دی، نه‌که خداهانم پیر می‌شن و شمام پیر شدی و نمی‌تونی از اون موجزا کنی هان؟ وای............ این‌که خیلی بده،‌

اگه نتونی از خدایی می‌افتی و مام بی‌خدا می‌شیم؟ یا یه خدا جوونتر بناس بیاد . هان؟

بی‌بی می‌گه اوه قدیماااااااااااااااا که هنوز منم نبودم‌ها... شما بیشتر به حرفان مردم گوش می‌دادی

نکنه گوشاتون سنگین شده، ها؟

نمی‌بینی ایی بچه طفلیا که یا مریض می‌شن، یا تو آتیش می‌سوزن یا تو جنگ

نمی‌بینی اینا حیوونیااصلن وقت نکردن گناه کنن تاحالا؟

واسته چی می‌آری‌شون که ایی‌طور پوسمون رو بکنی،  هان؟

بی‌بی‌می‌گه: خدا این‌طوری از ما امتحان می‌گیره. 

 یعنی شما خودت نمی‌دونی چه خبره تو دل آدمات؟

   چرا واسته امتحان اون خانومه،  بچه بیچاره‌اش باهاس اذیت بشه؟

 راس می‌گی خود مادرارو مریض کن ببین باورت دارن که خوب بشن؟ 

نه که شما از بچه‌ها خوشت نمی‌آد؟

یه روز که به ابراهیم گفتی، 

بچه‌ و مامانش و ول بده تو بیابونا     هی بترسن یا از تشنگی  هی بدو‌ه تو بیابونا هی گریه کنه که خدا بچه‌ام آب می‌خواد.  بچه‌اش‌ام این‌قده گریه کرد و پا کوبید تا آب زیر پاش دراومد. 
زمین دلش واسته‌اش سوخت و آب رو درآورد.
 مال شما نسوخت؟
 یا شما به زمین گفته بود؟
شما که می‌خواستی بگی، چرا از اولش نگفتی ببرش یه جا که هم سایه باشه هم آب؟
پس کار زمین بوده نه شما.

یه روزم به مامان موسی گفتی بچه‌اش ول بده روی آب. 

خوبه اون خانوم بدجنسه رسید که شوهرش از اون تاجا داشت‌هااا؛‌  تا موسی رو نجات بده

بد و خوباتم که عوضی‌ان

اونی که هی می‌خوای بندازیش جهنم،  بچه مردم رو از سر راه برمی‌داره بزرگ می‌کنه

اونی هم که می‌خوای ببری بهشت،   باهاس کله بچه‌اش رو ببره

هاااااااااااااااااااااااان؟ می‌شنوی چی می‌گم؟

ایی طفلی سارینا و سیران مگه گناه نداشتن؟

یا بچه‌هایی که اون یاروها هی هرروز با بمب می‌زنن می‌میرن چی؟

یا اونا که رفتن نور ببینن نور شدن؟

هان؟ 

ایی بچه‌هان فیسبوک چی که هر روز دعا می‌خوان

تو خدای همه نیستی مگه؟ 

دیدی تو برف و سرما پاهاشون یخ‌زده،

 خونه‌شون خراب شده،

 بابا ماماناشون مردن، همه اینارم تو خواستی؟

تو به همه‌اش گفتی بشه و شده؟

یا  تونم زورت فقط به بچه‌ها می‌رسه؟

بازم مدرسه‌ام تعطیل شد

خداوند،  زندگی‌مون را تعطیل نکنه که از این تعطیلی‌ها زیاد دیدیم
بچگی‌ما که آسمون ایران هنوز فیروزه‌ای بود باید شب تا صبح ذکر و دعا می‌گرفتیم تا بل‌که معلم محترم
ماشینش پنچر بشه، 
مریض بشه،
 خانمش بزاد یا خودش اگه موردی داشت بار را زمین بذاره
اونم هر روز، از وقتی اندکی شکمش بالا می آمد
 هر روز دعا می‌کردیم،  بزاد
خلاصه که یه بلایی سر یکی بیاد تا کلاس تعطیل بشه
اما تعطیلی مدرسه هرگز در سابقه‌ی مدرسه رفتن‌ ما نبود
همان‌طور که محاوره‌ی اعصابم خرابه و عصبی ، افسرده، دپرسم و ....اینا برای‌مان کاملا بیگانه بود
زمستان‌ها سرد می‌شد، بیش از حالا
برف می‌آمد تا نزدیک زانوها
 باز با این‌حال باید می‌رفتیم مدرسه
وقتی حیاط مدرسه را می‌دیدی هم تمام اذکار شب گذشته از یاد می‌رفت
و می‌دویدیم به بچگی کردن
حال مردم بد نبود و انرژی‌های منفی از کوچه‌های شهر به آسمون پر نمی‌زد
زندگی با شادی هر روز تکرار می‌شد
این تعطیلی‌های این دوره زمونه حرص آدم را حسابی در می‌اره
تازه هیچ کس هم شاد نیست
کسی آزاد نیست
معلمین در مینی بوس چپ می‌شن
مدارس خود به خود آتش می‌گیرن
و ...... امیدوارم این‌ها فقط زیر سر اتفاق باشه
نه که دعاهای سال‌های دور که اکنون به اجابت نشسته

عصر طلایی

زمان ما، نه که فکر کنی ایران باستان. 
همین چند سال پیشا که انگاری همین پری‌روزا بود، روابط تعریف و حد و مرز داشت حتا در اوج شیکی
یعنی بی‌حدومرزش را می‌شد در محدوده‌ی خیابان جمشید مشاهده کرد، نه این‌ور تر
دخترام یا تو راه مدرسه عاشق می‌شدن یا از پشت پنجره بازم نه بیشتر
کلی طول می‌کشید تا اون دیگری هم بفهمه یه چشم هر روز لمس‌ش می‌کنه
کلی هم طول می‌کشید تا پسر داستان پا پیش بذاره، چند بار دختره در حین آب شدن قند توی دلش، غمیش بیاد و نازکنه
اوج‌ش می‌کشید به چند تا سینما یواشکی
 دور از چشم خانواده و همسایه،
هفتا محل اونور تر و اوج دل‌دادگی‌ش  یه حب انگور تو،  یکی من قد می‌داد
نه کسی با کسی می‌خوابید.
 نه اصلا جرات‌ش بود که کسی بهش فکر کنه، منجر به فرار از خونه بعد سفر به جنوب و در نهایت خیابان جمشید می‌شد.
 و در نتیجه روابط در مسیر سالم پیش می‌رفت
تریپ دانشجویی هم کاخ‌جوانان و پیست‌های اسکی و با کلاساش دیسکو، که البت به سن ما راه نداد و حسرتش موند به دل‌مون. هم این فیلمای بالای هیجده سال که به خودمون وعده داده بودیم: یه روزم نوبت من می‌شه و ....
نخوردیم نون گندم، دیدیم دست مردم


فیلم‌های هالیوودی‌شم که از اول آرتیسته همه کار می‌کرد تازه پنج دقیقه مونده به آخر یه لبی رد و بدل می‌شد پیش از the end  .
الان اول فیلم، دوتایی از اتاق خواب در می‌آن تا باقی فیلم رو سر سلامت به در آرند
الحمدا... که دیگه فصل رمانتیک هم به‌سر رسیده و هیچ داستانی کسی را احساستی نمی‌کنه، که کسی دلش عشق بخواد 

مهپاره نداشتیم، 
اما یک تی‌وی سیاه و سپید مبله بود که با احترام روش برودری دوزی ابریشمی پهن بود
شب‌ها اهل خانه به دورش جمع می‌شد
این وسطا سر به سر هم می‌ذاشتیم میوه می‌خوردیم و جمعیتی بودیم
شب‌های جمعه و شوق یک قیلم سینمایی در هفته
 یا سریال مک‌میلان و همسرش
ظهرهای جمعه و آبکش‌های  برنج کنار حیاط و 
صدای خنده‌های شیرین بچه‌ها که از هر خانه‌ای به‌گوش می‌رسید« مثل قصه‌هاست، نه؟
 بیچاره ما... که دیدیم و از خواب پریدیم»


 

خیابونامونم این‌طوری گشاد و فراخ که تو گویی هرگز پایانی نداشت
و خلوت
درخت‌ها عظیم‌ جثه و بلند که تا نزدیک آسمون می‌رسید
آسمان فیروزه‌ای
 و گاه گاهی صدای درشکه‌ای شنیده می‌شد که از گذر رد می‌شد
 بیشتر ماشین‌ها نو و خوش‌رنگ بودند

خلاصه که اگه بدونی نسل ما از عصر چه افسانه‌ای به این خاک ذلت نشسته