خدایی‌ش دم‌شون گرم
کلی حال آدم رو جا می‌آره
همه‌اش فکر می کنم، این‌هام مثل من آدمند
ببین چه‌طور به هر ضرب و زور سعی می‌کنند زندگی کنند
اصلن ، نه
مردم دارند توپ زندگی می‌کنند
چرا من نمی تونم دیگه این‌جوری وسط داستان زندگی باشم؟
راهبم نیستم
ولی چرا نمی‌تونم؟
دلم می‌خواد ها
ولی وسطش داغ می‌کنم و در می‌رم، بهونه می‌آرم،
زیر آبی می‌رم و به خودم کلی وظایف اهل سلوک دیکته می کنم
بل‌که به این دل‌مون خوش باشه
هی کم نیاریم
زندگی انواع تلقین و باور و .... همین چیزهاست
حالا این‌که مال تو مقدس باشه یا من؟
برای هر کدوم همون شکلی‌ست که بهش دل دادیم
تا یه روزی هم بریم
با تشکر ا لیسن پرشین
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر