گندم تلخ: قصاص

۱۳۸۵ اسفند ۱۷, پنجشنبه

قصاص

راستش دروغ چرا؟ خوابم نمی‌بره
یه دختره بیست و یک‌ساله زده پدرش رو کشته
نمی‌دونم از کدوم پنجره باید نگاهش کرد؟ ما مثل مسافران ترنی هستیم که فقط می‌تونیم از پنجره کوپه خودمون دنیا رو نگاه کنیم. کم و محدود
این پدرحتی نیاز به دیدن نداره. خدا عاقبت به خیرمون کن

این آقای پدر نکبت دربه در، از نوزده سالگی به دخترش تجاوز می‌کرده. تا اینکه دختره بدبخت می‌فهمه حامله شده. اونم زده آقا رو کشته

وای گندتون بزنن، بعضی از شما آدم ها رو به خدا. پس این ناموس و حس پدرانه کوفتی چی بود؟
نکنه فیتیله داره بالا و پایین میره؟
کجای انسانیت روا داشته چنین دختری اعدام بشه؟
فکر کن اون مادر بزرگ و عموها که ایستادن و قصاص می‌خوان! ای بترکی دنیا که این‌همه آشغال جمع کردی

۱ نظر:

ازاده۱۹ اسفند ۱۳۸۵ ساعت ۱۶:۵۲
خدای من بغلم کن که پناهی جز تو ندارم...
میترسم!!!!
پاسخحذف
پاسخ‌ها

افزودن نظر

سلام نیمه

سلام ، پسرهایی که در نوجوانی بانگاه‌تون تنم رو لرزوندین سلام به اونی که ازخجالت نگاهم نکرد که بلرزم سلام اونی که قدم به قدم عشق را به من آموختن سلام اونی که به اشتباه گمان کردم ، دوستش دارم. یا، دوستم داره سلام اونی که به‌خاطرش صد بار کنار پنجره رفتم سلام اونی که پشت پنجره منتظر موند و من نفهمیدم سلام اونی که گمان می‌کردم، دوستش دارم؛ فکر می‌کردم دوستم داره سلام به عشق اول بچگی و سلام به عشق آخر دیروزم سلام به همه اون حقه بازهایی که دوستم نداشتن و الکی ادای عاشق‌ها رو درآوردن و خر خودشون بودن سلام به اونی که با تن لرزه منتظر شنیدن صداش بودم سلام به اونی که یه‌روزی با یه نگاه دزدکی غافلگیرم کرد، دلم را برد سلام به همه عشق‌های این زندگیم سلام به هر کسی در تمام زندگی های قبلی و بعدی دلم را لرزاندن و خواهند لرزانید سلام به اون‌ها که وارد جهان هم نشدیم؛ ولی ممکن بود دیوانه وار عاشق هم بشیم سلام به اون‌ها که می‌دونم دوستم داشتن. من، دوست‌شان داشتم سلام به اون‌ها که نمی‌دونستن دوستشون دارم یا من هرگز نفهمیدم دوستم داشتند

گندم تلخ

۱۳۸۵ اسفند ۱۷, پنجشنبه

قصاص

۱ نظر:

زمان دایره‌ای

جستجوی این وبلاگ