بعضی آدم ها مثل غذای کنسروی هستند و از وقتی وارد زندگی، ما می شن؛
تا وقتی که هستند
تاریخ مصرف مشخصی دارند که مثل بمب ساعتی،
خودش سر وقت وارد عمل می شه و شبیه فیلم بالاتر از خطر، دوران کودکی
بعد از شنیدن پیام، دود می شن و می ره به تاریخ چه‌ی پشت سر
و خاطرات دیروز
برخی هم نه
مثل یک پکیج استثنایی عمل می‌کنند
وقتی می‌آن تو می‌فهمی ، یکی اومد
طی زمان، هر چه که به پیش می‌ری
بیشتر پی می‌بری که، عجب آنی داره!
و همین‌طور مثل ترشی سیر، هر چه می‌گذره، جاافتاده تر، شیرین و خوشمزه تر و برای انواع مرض
شفاست
از جمله دوست خوب
یکی مثل بانو مریم
که دیروز استادوار اومد و
از میون ابیات، تکرار مکرراتی غیر قابل گفتن
جمع‌م کرد و رفت
بیست سال پیش هم در یک چنین شرایطی ، آقای طاها این‌کار را کرد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر