در عشق هم همین بودم
تا زمانی می‌خواستم که از دستم دور بود
وقتی می‌رسید
آنقدر نزدیک که کافیه اندکی دست دراز کنم تا برش دارم، ذوقم کور می‌شه و عشقم آب می‌ره
یعنی چند نفر به این مرض مهلک گرفتاریم؟
خدا منو به کل شفا بده که فقط ارتباط از راه دور را دوست دارم و یاد گرفتم
شاید برای همین تنها موندم ؟
بی‌اون‌که فکر کنم، بالاخره از این‌همه انتظار و تنهایی و
............. خسته می‌شم و بیشتر مایلم یکی در کنارم باشه تا پشت در
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر