برای منی که ترس از نفس تنگی و فضای بسته دارم
هیچ تصوری وحشتناکتر از مرگی این چنینی نیست
طفلی مادرهاشون
که نه گمانم مادر چندانی بر این تعداد
هنوز زنده باشه
بعد از این همه سال سرگردونی و چشم انتظاری
که ته امید مادر میگه:
میدونم ، زنده است و پیداش میشه
ولی نشد
نه بهقدر طاقت برخی مادران
بعد از خودم میپرسم:
به ما چه داعش در عراق چه کرده؟ چرا اینبار هم باید بچههای ما
برای دشمن قبلی بجنگن؟
اما باز بر میگردم به این که
اگه این دمل چرکی مهار نشه
ایکی ثانیه اومده لب مرز ما
ولی خدا برای مادری نخواد
چنان انتظار و چنین خبری
مرگ غواصان جنگ تحمیلی به سادگی از یاد رفتنی نیست
حتا نمیتونم تصور کنم
ماهی در آبی دریا غرق بشه
