گندم تلخ: فقط صد سال

۱۳۸۵ بهمن ۱۸, چهارشنبه

فقط صد سال

کاش صدسال پیش بود و خانه‌ای کاه‌گلی داشتیم. که با نم باران که بر پیکرش می‌نشست،
روحم تازه می‌شد و به حیاط دلم طراوت ذوق می‌پاشید.
می‌شد بعد از ظهر روی سکوهای کنار در نشست و عبور زندگی را از پس رفت و آمدها دیدید
با رعنا دختر بانو زینت
همسایهء دست راستی از بنداندازون دختز مش حیدر گفت و با نقل جسارت احمد که راه را بر دختر شیخ محل بسته به رویا شد
به روضه‌های هفتگی رفت و حاج خانم‌ها را دست انداخت و خندید. همین برای من زندگی به همین سادگی است.
فرای نام و ریخت و کلاس. تنها حس حیاتی همچنان کودکانه است

۲ نظر:

افتاب پرست۱۸ بهمن ۱۳۸۵ ساعت ۹:۴۰
عاشق یک روز سفر به این گذشته ام!!!!
پاسخحذف
پاسخ‌ها
narrgol۱۸ بهمن ۱۳۸۵ ساعت ۱۴:۴۵
salam banoo jan

be gofte khoda biyamorz hoosin Panahi, ke goft,
mikham bar gardam be bachegim
ama nemshe

ey kash mishood hame be hamin sadegi zendehgi konan,kash
پاسخحذف
پاسخ‌ها

افزودن نظر

سلام نیمه

سلام ، پسرهایی که در نوجوانی بانگاه‌تون تنم رو لرزوندین سلام به اونی که ازخجالت نگاهم نکرد که بلرزم سلام اونی که قدم به قدم عشق را به من آموختن سلام اونی که به اشتباه گمان کردم ، دوستش دارم. یا، دوستم داره سلام اونی که به‌خاطرش صد بار کنار پنجره رفتم سلام اونی که پشت پنجره منتظر موند و من نفهمیدم سلام اونی که گمان می‌کردم، دوستش دارم؛ فکر می‌کردم دوستم داره سلام به عشق اول بچگی و سلام به عشق آخر دیروزم سلام به همه اون حقه بازهایی که دوستم نداشتن و الکی ادای عاشق‌ها رو درآوردن و خر خودشون بودن سلام به اونی که با تن لرزه منتظر شنیدن صداش بودم سلام به اونی که یه‌روزی با یه نگاه دزدکی غافلگیرم کرد، دلم را برد سلام به همه عشق‌های این زندگیم سلام به هر کسی در تمام زندگی های قبلی و بعدی دلم را لرزاندن و خواهند لرزانید سلام به اون‌ها که وارد جهان هم نشدیم؛ ولی ممکن بود دیوانه وار عاشق هم بشیم سلام به اون‌ها که می‌دونم دوستم داشتن. من، دوست‌شان داشتم سلام به اون‌ها که نمی‌دونستن دوستشون دارم یا من هرگز نفهمیدم دوستم داشتند

گندم تلخ

۱۳۸۵ بهمن ۱۸, چهارشنبه

فقط صد سال

۲ نظر:

زمان دایره‌ای

جستجوی این وبلاگ