هی من بگم، به خدا به همه مقدسات، اشاره‌ها
نشانه‌ها
یه خبرایی هست، باز باور نکنبه خودمون می‌آیم و می‌بینیم، ری با خاک یک‌سان و دماوند مازندران و تهران را بلعیده
و ما هنوز هیچی
دیدی شوخی، شوخی، چه جدی شد؟
حالا باز بگو، گندم از این حرف‌ها نزن زندگی‌ت رو بکن
فکر کردی این زندگی بناست تا کی ادامه داشته باشه؟
البته که ما همگی جاودانه‌ایم و قرار نیست کسی بمیره
زبونم لال زبونم لال
اومدی یکی افتاد و من همین امشب مردم
حساب و کتاب رویاهای فردا چی می‌شه؟
البته گو این‌که در روز، تا جایی راه بده حسابا رو تخلیه می‌کنم و
دنیا رو لحظه به لحظه می‌بینم
همین حالا هم که بنابشه برم
حتم دارم هیچی ندیدم
یعنی آی‌کیو به بیشترش راه نمی‌ده
ولی از بابت مصر، کلی جیگرم حال اومد
البت که تونس هم بله
ولی اون رو جدی نگرفتم، اما با داستان مصر، امیدی به دلم افتاد
انسان هنوز زنده است و
حتا در سرزمین اهرام و فراعنه،
و چمی‌دونم جادوی سیاه و دروازه‌ی ستاره‌ای و ........ ملکه الیزابت و اینا فریاد حق‌طلبی سر می‌ده
یعنی هستیم و هنوز ساندویچ
ذهن ذلیل مرده نشدیم
خدا رو چه دیدی؟
همین روزها برسه نوبت حیسنی یمانی؟
به جان خانم‌والده، هیچ تضمینی نیست،
فردا هم زنده باشیم
می‌شه، امروز رو زندگی کنیم؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر