روی پله‌های بیرون گلدان‌های پیچ رونده گذاشتم
با شیطنت طبقات را سرک می‌کشند و به نور سلامی دوباره می دهند
صبح وقتی گل‌دان‌ها را آب می دادم
دقایقی سرجام خشک شدم
رونده‌ها دنبال نور می‌رن
وقتی به نور می‌رسن رشد می‌کنند
نبات قدر نور رو می‌دونه
در امتداد نور مسیر زندگی‌ش را تعریف می‌کنه
از هر زاویه که ممکن باشه
ما چی از نباتات کم داریم که در تاریکی مسکن کنیم؟
ما هم نور را می‌شناسیم
نوری که در اعماق جریان داره و ذهن درش رو می‌بنده
چاره‌ای هست به جز به جستجوی نور رفتن؟
بیا تاریکی ها را از منظر دید حذف و دنبال نور بگردیم
دلت نمی‌گیره از یاسی که در تاریکی نهفته؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر