سلام هم محلي
خوبي، خوشي، سلامتي، دماغت چاقه، كيفت كوكه؟
الهی شکر که خوبی
منم خوبم
یعنی در قانون من، ای بد نیستم و بدم و ... اینا جایی نداره
همیشه و در هر حال تنها پاسخم اینه
خوب الهی شکر
چرا که نه؟
من الان ناله نوله کنم ، خودم رو حتا بزنم، از ته دل شیون سر بدم، موهام رو دونه دونه بکنم
و هزار کار دیگه که دختران حوا بلدند و پسران آدم خودشون روهم بکشن، یادش نمی‌گیرن و نمی‌فهمنش
تو چه می‌تونی برای بهتر شدنم انجام بدی؟
فرض رو بر این بگذاریم که اصلن بدون هم چای رفاقت از گلومون پایین نمی‌ره
من رو می‌بینی و اصلن همسایه‌ی دیوار به دیوار تو باشم
می‌تونم برای از بین رفتن اندوه یا مشکلی کاری برای من بکنی؟
حتا فکر کنیم همه در عصر پارینه سنگی و هنوز آدمیم و بهم اعتماد داریم و ... اینا
یا من برای تو یا حتا افراد خانواده‌ام
فوق رفاقتم می‌شه دعوتت به یک فنجان چای و گوش دادن به حرفت
اصلن حرف تو نه، حرف بچه‌ی خودم
مشکلات ذهنی یا جسمی رو غیر از من کی می‌تونه حل کنه؟
یا این حساب که تو بفهمی من دیشب چند لیتر اشک ریختم
یا چنی موهام رو دور انگشتم پیچیدم و فکر کردم و زار زدم
چه تفاوتی به حال تو یا من می‌کنه؟
چرا یه فرق کوچولو داره
این‌که با گفتن از حجم فشار وارده بر جسم و ذهن ممکنه کم بشه
که این نیازی به شخصی خاص نداره ما به سوپر محله هم که می‌ریم، بی‌کار نمی‌مونیم
کلی فرافکنی با آقای بقال محل داریم
فرنگی‌ها بهش می‌گن تراپی، بابتش مجبورن هر یک روانکاو شخصی داشته باشن و کلی ماجرا
ایرانی جماعت در هر قدم در حال انجام این کاره
ناله و شکوه و شکایت از بد روزگار و اوضاع سیاسی یا اقتصادی
با این حساب انتخاب کردم در هر شرایط حال خوب را صدا بزنم
توجهم که از جنس توجه خالقه به زیبایی‌ها بدم
مطمئنم شدم که هیچ مالیات نداره اگه راه برم و بخندم و بگم من خوبم خیلی خوب همسایه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر