وای
چه بده که ما این‌طوری عادت می‌کنیم
به رفتن‌ها
نبودن‌ها
نگشتن‌ها
نخواستن‌ها
و چه بد وقتی به این نقطه رسیدی، ببینی کجا ایستادی؟
درش شاد هستی؟
نیستی؟
عادت کردی و بهش چسبیدی؟
یا یه چیز دیگه است که می‌ترسم بگم و غیر انسانی باشه
یا
صادقانه به خودت بگی: خب شاید یه وقتی آره
اما خب حالا دیگه نه‌آره
احساس ، عواطف وابستة تکرار و تاچ و ماچ و بودنه
وقتی این ها نباشه چیزی از یک اتفاق نمی‌مونه
و من چه خالی در این انتظار به سر می‌برم
خدایا نگهم دار
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر