رو دار

یه بغضی به گلوم نشسته که نمی‌دونم کجا بذارمش؟

یک بغض گنگ و مبهم. عاری از شکل و رنگ. احتمالا کانون ادراکم، به درک چرخیده؟

شاید به این می‌گن برزخ بین دو جهانی یا زمانی؟

هر اسم کوفتی که داشته باشه باید راجع بهش بگم و گرنه تا صبح ولم نمی‌کنه. اینم از درد تنهایی است که تو نتونی بغضت را با یکی بگی که مثل هیچ‌کس نیست

فقط خود، خودش باشه و تو دوستش داشته باشی خیلی ساده و برهنه

واوووووووووووو توقع‌ام رفت بالا

ببین خدا برای همین به‌من رو نمی‌ده

تا به خودم می‌خندم می‌خواد از دیوار همسایه بره بالا

تازه می‌خواد سر دربیاره، تا خدا چقدر راهه؟